Camiño de auga

Estouvos a escribir. Tende en conta que son unha xoaniña. Imaxino que se alguén tivese a posibilidade de mirarme por un buraquiño agora mesmo, non daría creto. Que como escribo? Pois voando de tecla en tecla. Así é. Podedes imaxinalo agora?

            Sabela xa non se sorprende. Mudeime a vivir con ela hai un tempo. Vivimos na rúa de Pizarro. Atopámonos a primeira vez nos xardíns da praza de Compostela. Eu estaba a cantaruxar un tema de Rosalía —«tra, tra»—  e, tras de min, andaba ela sen eu sabelo co seu sixilo particular. Escoitoume. Sentiu unha maruxiña cantar e non dixo nada. Tirou de ukelele e púxose a dar as notas por baixo do meu cantaruxo. Épico. Levoume para a súa casa a coidar das plantas para que non collesen becho e a sermos amigas. Xenial.

            A casa de Sabela é gloria bendita. Temos de todo. Sabendo o moito que me gustan a min as colores, as formas, a ilustración, a música… Cadros con ilustracións por toda a casa e unha terraza pequena con orquídeas, palmeiras, suculentas… Unha pequena selva chea de vida e color que fai esquecer o labirinto urbano e o ruído que hai abaixo. O tocadiscos no salón abrangue unha escolla moi persoal que inclúe clásicos dos 70 e os 80, con especial protagonismo de David Bowie e de Queen. Pero tamén están Novedades Carminha, Papaya, Vetusta Morla… O eclecticismo, ben, grazas. E que dicir da cianotipia? Eu non sabía nada dese termo e agora tenme fascinada. Consiste en facer estampados na tea coa axuda dos raios do sol mediante un proceso químico. O resultado é tan sinxelo como abraiante, produce un efecto contundente no que as formas toman o protagonismo. Francamente interesante. As fins de semana imos facer sendeirismo. Temos por obxectivo percorrer todos os itinerarios que a xente do programa de educación medioambiental Camiño a Camiño ten tan ben coidados. Hai unha chea deles para elixir.

            Desta volta, comezamos na parroquia de Zamáns. Eu non estivera nunca por alí. É unha zona moi enxebre, cunha igrexa moi aquelada no seu adro e un par de bares. Moi queda, paga a pena a visita. Pareceume un sitio ideal para vivir no campo estando preto da cidade. Despois vén a subida ao monte. Lonxe queda o cumio do Galiñeiro, ao que non nos achegamos porque percorremos pola ladeira do leste. Un camiño sen árbores que non me gustaría facer nun día solleiro de verán. O ar limpo e o silencio soamente foi interrompido por dúas motos de montaña. Cando xa se avistan a cidade e mais a ría, toca baixar polo sur. Unha baixada doce por un sendeiro ben limpo que transcorre entre unha infinidade abrumadora de eucaliptos. Un contraste co tramo anterior. Finalmente, chegamos ao encoro. Non sei que teñen os encoros que me desacougan. Penso que non son naturais, que a natureza está alterada. Faime pensar que nesas augas habitan seres estraños. O xene galego, supoño. O camiño transcorre polas humidades circundantes no que me pareceu unha sorte de mangleiral pantanoso. A sorpresa final está na desembocadura do río no encoro. Unha zona cuberta pola follaxe das árbores e inundada polo son da auga onde unha nai aleitaba o seu meniño. Unha sensación de atemporalidade incrible. Arredándonos do encoro, tras uns poucos centos de metros, damos cos pintorescos muíños de Zamáns, que se manteñen nun estado ideal para recibiren visitas. Paramos a ler sobre as muiñadas e as muiñeiras:

«Unha noite no muíño, unha noite non é nada,
unha semaniña enteira, esa si que é muiñada»

Amor puro. Uns cantos centos de metros máis adiante, volvemos ao punto de partida. Collemos un autobús de regreso á casa. Estes coches de liña van un pouco cheos de máis, ou?

Xoana

[Esta reportaxe pertence á revista A Movida de novembro de 2020. Podes consultar o exemplar na versión dixital, premendo neste enlace. Se queres comezar a recibir un exemplar na túa casa, apoiar o noso proxecto e participar en numerosos sorteos, faite #AMOVIDALOVER nesta ligazón. ]