A banda de Lou Barlow (baixista e fundador de DINOSAUR JR) foi pioneira do rock lo-fi xunto a outros grupos de culto como Pavement ou Guided by Voices e, tras 6 anos de parón, presentarán o seu flamante novo disco ‘Act Surprised’; xunto a outras xoias dos seus 30 anos de traxectoria. Sebadoh é unha das formacións históricas dese indie rock (ou rock alternativo) que protagonizou boa parte da última década do século pasado. Un conxunto quintaesencial da facción máis lo-fi dese estilo musical. O seu xerme creativo foi principalmente Lou Barlow, nun principio baixista de Dinosaur Jr., pero que ao ver que nesta última banda non lle daban cancha ao seu impulso compositor decidiu iniciar o seu propio proxecto. No catálogo de Sebadoh sempre estivo representada a proteína principal daquela música finisecular (entre o tintineo pop e a experimentación noise) e a primeira mostra foi o seu disco de debut, “The Freed Man” (1989). A partir de aí, tratados de indie-rock esquizofrénico que basculaban entre a sensatez folk-rock e a exploración ruidosa, entre as boas trazas melódicas e os guitarrazos ao poder. Debido a que o foco sempre estaba centrado en Barlow, o seu outro confundador en 1987, o batería Eric Gaffeny, frustrouse e abandonou o barco en 1994. Foi a partir de aí cando Sebadoh facturou os seus discos máis accesibles e, seguramente, os mellores – ”Bakesale” (1994) e “Harmacy” (1996)-, que expandiron a súa influencia como banda de culto. Nin cando a posteriori flirtearon con producións aínda máis puídas nin cando Barlow centrouse máis no seu proxecto paralelo The Folk Implosion, perderon o seu aureola de referencia do indie rock noventero. O seu novo disco, “Act Surprised”, noveno da súa carreira, saíu o 24 de maio.

Unha ocasión única para ver de preto ao power trio de Massachusetts, xunto coa compañía do grupo canadense Dearly Beloved no que será o concerto de peche da oitava edición do Ciclo Galicia Importa.

oO xoves 17 de outubro actuará o quinteto de metais Hércules Brass, que ofrecerá un concerto en homenaxe ao pintor Rafael Úbeda, de cuxa obra se pode gozar nesta exposición. Interpretarán Promenade para unha exposición de Rafael Úbeda, de Juan Durán, unha obra que xoga co espazo e o tempo; continuará con Distorsións Ubedianas, de R. Groba, e Juegos tímbricos, de Juan Durán, composta en 1994 para a inauguración dunha exposición do artista pontevedrés. Finalizará coa Toccata e fuga en re menor de J. S. Bach. Será ás 18.00 h na Sede Afundación de Vigo de xeito gratuíto, pero é preciso inscribirse aquí.

Con motivo da Tempada de Música Clásica da Obra Social de Abanca o xoves 17 de outubro tocará a  Orquestra da Cámara de San Petesburgo, un concerto dirixido por Juri Gilbo.

I
EDWARD WILLIAM ELGAR (1857-1934)
Serenata para cordas en mi menor, op. 20
Allegro piacevole
Larghetto
Allegretto
PIOTR ILICH CHAIKOVSKI (1840-1893)
Souvenir d’un lieu cher, op. 42
Andante molto cantabile
Presto giocoso
Moderato con moto

II
SULKHAN FYODOROVICH TSINTSADZE (1925-1991)
Catro miniaturas para cuarteto de cordas
PIOTR ILICH CHAIKOVSKI (1840-1893)
Serenata para cordas en do maior, op. 48
Andante non troppo – Allegro moderato
Moderato – Tempo di valse
Larghetto elegiaco
Andante – Allegro con spirito

Cancións de todas as épocas, 60’s, 70’s… ata a actualidade. Dispoñen dun amplo repertorio cun estilo moi marcado polo desenvolvemento vocal do que dispoñen. Diversión e enerxía garantida!

Tras un último reaxuste nas compoñentes vocais, Broken Peach fórmase por: Lara Rodríguez, Sela Pereira, Erika Vázquez, Erika Lewis & Isis Cervantes. Digamos que é coma se fose unha segunda familia, e iso nótase no escenario. A parte instrumental de Broken fórmase por: Julián Rodríguez, Rubén Domínguez e Pepo González Neira. Levan hermanados varios anos tentando evolucionar en bloque, coñecéndose á perfección, e sendo unha gran familia.

Xuntos forman esta peculiar banda, que aposta pola súa exclusividade, tratando de diferenciarse das demais bandas que hai no mercado, tanto musicalmente como esteticamente.

Se non es dos que descubriu á canadense Julie Doiron por un feito tan improbable como a inclusión dun dos seus temas (“The Life of Dreams”) nun televisivo anuncio de iPhone, saberás que a ilustre ex baixista do grupo de noise-pop psicodélico Eric’s Trip, leva desde 1996 publicando discos en solitario que a foron achegando a un folk caseiro e intimista á altura de Hope Sandoval ou Kristin Hersh.

Cunha ducia de traballos editados (un deles gañador na categoría de mellor álbum do Juno, equivalente canadense ao Grammy, no 2000), a de Montreal asentouse como unha das cantautoras máis expresivas e emocionantes da súa xeración, grazas tamén a colaboracións con Mount Eerie (no sobresaliente e sentimental “Lost Wisdom”), Okkervil River ou Herman Düne.

Salpimentado o seu prolífico historial en directo con varias participacións en festivais patrios como Primavera Sound ou Tanned Tin, o seu último elepé, “So Many Days” (2012), profundaba aínda máis en historias de calado íntimo e sensibilidade extrema, expresándose coma se estivese xusto aquí á beira, case rumoreando no noso oído. Por medio do pulso firme dun Will Oldham na pluma e a capacidade de atopar tesouros na sinxeleza dun Nick Drake, Julie Doiron trenza melodías que, aínda agridoces, destilan sobria tenrura e emoción directa.

EARLY DAY MINERS

Tras uns anos de pausa premeditada, Early Day Miners decidiron volver á estrada e cun novo EP exclusivo para esta xira editado por Acuarela. A reflexión interna que sempre caracterizou á banda foi intercambiada por un abrazo á perda e á melancolía e, quizais con mesmo máis coraxe, á alegría. Sen ningunha dúbida, na aceptación de todo isto existe unha certa luz audible que se plasma na voz de Dan Burton, antes apenas un rumoreo titubeante, e agora segura e engrandecida; o seu corazón, que antes levaba a rastro, agora atópase firme na súa garganta. E aínda que leven anos sen botarse á estrada, están concentrados e engrasados, aproveitando todo o que lles ofrece o seu novo fogar con humildade e calma.

Early Day Miners soan máis pausados que nunca, pero sen perder o propósito. Por fin chegaron, tras algúns rodeos, ao seu máis pura esencia.

MOURN comezou como unha colaboración entre as guitarristas e vocalistas Jazz Rodríguez Bueno e Carla Pérez Vas, dous adolescentes do Maresme, Cataluña. Cando se coñeceron na escola, a súa afección compartida polo indie rock dos 90 levounas a facer música xuntas. Subiron vídeos das súas cancións acústicas na internet.

Para gravar o seu primeiro álbum, MOURN converteuse en cuarteto, engadindo á baixista Leia Rodríguez Bueno (que só tiña 15 anos cando se uniu) e ao baterista Antonio Postius (que actualmente non forma parte da banda). A banda gravou o seu álbum debut en dous días e foi lanzado en setembro de 2014 en España. O febreiro seguinte, o selo neoiorquino Captured Tracks relanzou Mourn no resto do mundo. Pouco máis dun ano despois, a banda regresou con Ha, Ha, Hei, que incluía cancións inspiradas por Throwing Muses, o post-rock de Chicago de mediados dos 90 e a poesía de William Blake.

En 2018, tras unha longa disputa co seu antigo selo discográfico español, MOURN lanzou o seu terceiro disco Sorpresa Familia. Co seu último traballo fixeron unha xira que as levou polos Estados Unidos, Canadá, Europa e Xapón. Actualmente están a traballar no seu cuarto álbum.

LOS TIKI PHANTOMS

Desde o mais profundo do Hawai mais supersticioso chéganos unha misteriosa banda con escuras intencións. Este cuarteto calavérico, vestindo os seus mellores galas, bríndanos un surf-rock’ n’ roll instrumental do mais bailable con influencias tan dispares que van desde the Shadows, os Straitjackets ou os Satan’ s Pilgrims ata Dead Kennedys ou Agent Orange pasando por auténticas lendas da talla de Deke Dikerson e Little Richard. Reverb a lume de biqueira, son cristalino e sección rítmica demencial sen deixar de lado a elegancia. Cun singular directo e un look irresistible Os Tiki Phantoms chegaron para quedar.

Os máis supersticiosos do lugar aseguran que un inxenuo profesor, alleo ao perigo, logrou atopar a pedra sacra e espertou aos catro guerreiros do seu soño inmortal. Durante estes últimos anos permaneceron ocultos, observando, para aparecer agora como Os Tiki Phantoms. Estes catro músicos de ultratumba con inconmensurables ansias de poder están dispostos a dominar o mundo a ritmo de Surf‘ n’ Roll instrumental. Súmate á cruzada tiki!

THE LIZARDS

Que unha banda de rock and roll española aguante dez anos nas trincheiras é un mérito en si mesmo. E se encima o seu terceiro disco vén cargado de argumentos para manter viva a chama, pois mel sobre hojuelas. The Lizards seguiron o seu propio camiño e lograron crearse un espazo único no que se moven con autoridade e soltura. Fan o que lles gusta, gozan con iso e logran transmitilo sen problemas, tanto en disco como nos seus enerxéticos directos. ‘Inside Your Head’ é unha colección de doce zascas sonoros, que non por esperados son menos gratificantes. A cousa vai de rock and roll, hard rock, punk, todo o que vai por medio e arredores. Non inventan nada, pero tampouco enganan a ninguén. É o que esperas, guitarrazos inmisericordes, resultonas melodías vocais, coros para desgañitarse ata dicir basta e ritmos endiabladamente adictivos que che fan chegar ata o final do disco sen apenas decatarche. Sen sutilezas nin subterfugios de recheo, o festival de sopapos xa empeza coa inicial ‘What I Am’, intensifícase coa feroz ‘Everybody Sucks’ e así ata a final ‘Daily Strangers’. O theremin de ‘Psychic Vampire’ dálle certa variedade ao disco, mentres que ‘Hurricane’ soa a punk luminoso. ‘No Guts No Glory’ debería soar en calquera charla motivacional… ou no adestramento dalgún equipo de rugby. ` State of Shame’ parece unha homenaxe pouca encuberta a Motörhead e seguro que a vacilona ‘ Rockers Hate The Summer’ será o himno de moitos cando empecen as calores. ‘Inside Your Head’ é case un libro de estilo sobre como facer un disco de rock and roll (deixémolo niso)/niso), con agallas, divertido, sexy e con tal enerxía que a alegría (que a hai) confúndese todo o intre co malo leite. Ou quizais, no fondo, sexa o mesmo. Ideal para aqueles momentos en que só esperas arremetidas sonoras, directas ao corazón e á entrepierna, sen complicacións, confusos intelectualismos ou elaborados discursos, ejem, poéticos. Carla Santacreu (voz e guitarra), Judith Jordan (baixo e coros) e Edgard Beltri (batería) conseguiron facer soar, unha vez máis, a maquinaria de forma implacable e inapelable, para o noso solaz e deleite. A próxima cita, sobre as táboas. Satisfacción garantida.

JIMMY BARNATÁN & THE COCOONERS

Con 12 anos debutou no cinema ás ordes de Álex de la Iglesia en El Día de la Bestia. “Álex de la Iglesia díxolle a Santiago Segura que necesitaban a un neno que fixese de endemoniado e Segura díxolle: ‘isto faicho o Barnatán de puta nai’”.

Este polifacético artista con “aurículas cántabras e ventrículos neoyorkinos” (porque se criou entre Santander e Nova York), está centrado na súa faceta de músico e atópase percorrendo España presentando ‘Jefe’, o sexto traballo da súa carreira musical e cuarto xunto a The Cocooners (banda integrada por Anxo Camacho, Sergio González e Rubén Rodríguez) tras Bourbon Church (2017), Motorclub (2015) e Room 13: A Blues Talle (2013).

Estes temas compoñen a banda sonora orixinal da película ‘Jefe’, que foi presentada no Festival de Cinema de Málaga e atópase nas salas de cinema actualmente.

O ton divertido da película, dirixida por Sergio Barrejón e protagonizada por Juana Acosta e Luís Callejo, permitiu ao grupo mesturar o seu estilo habitual, o blues, con sons doutros xéneros como o rock ou o funk. Cambiou tamén a súa maneira de traballar, porque ao compoñer para cinema «hai que compasar o ton dos temas ás secuencias», asegurou o artista nunha recente entrevista. O primeiro single do álbum, que acompaña os créditos finais da película, é ‘How deep is your love’.

Para a gravación do álbum, o grupo traballou co músico e produtor Ludovico Vagnone, quen colaborou con grupos como Maná. Ademais, contaron coa colaboración do director de cinema, tamén cántabro, Nacho Vigalondo e a artista de blues catalá Big Mama Montse.

Jimmy Barnatán e ‘The Cocooners’ levan de xira desde febreiro con ‘El Jefe Tour’. A súa segunda parada, tras Madrid, foi Santander e van percorrer a xeografía española ata outubro. A partir dese mes, o grupo viaxará a Portugal e a Estados Unidos para continuar cos seus concertos.

O cántabro, pola súa banda, está inmerso tamén no seu traballo como actor, que compaxina coa música. En 2018 volveu á televisión, dez anos despois, para interpretar a Edu, un policía, na serie da sobremesa de TVE ‘Servir y Proteger’

GRAVESEN

Grupo galego de stoner/grunge formado no ano 2016 en Ponteareas.

Influencias:
QOTSA, Wolfmother, Soundgarden…

Vatapá Quinteto volven ao escenario da sala viguesa La Pecera no que senten como na casa. Alí darán boa conta do seu coidado directo, no que irán debullando un repertorio formado por temas clásicos da bossa nova, o swing e o blues, con ese son tan característico, construído con caixón, guitarra, contrabaixo, saxos e a cálida voz de Beatriz Míguez, a súa carismática cantante.

Rolandas Butkevicius, que se encarga do saxo tenor, barítono e agora, tamén da frauta travesera, Antón Casal nas guitarras, Bea Míguez na voz solista, Óscar Rodríguez no contrabaixo e a harmónica e Javier Buján na percusión, ademais do imprescindible Paco Guimarey no control de son.

O grupo interpretará, entre outros, clásicos do swing como In a melow tone, de Duke Ellington, Softly, as in a Morning Sunrise, de Abbey Lincoln, vellos temas de blues como Stormy Monday, de T. Bone Walker, I ain’ t got nothing but the blues, tamén de Ellinton, e bossas tan coñecidas como Augas de março, e Vou contarche, tamén coñecida como Wave, ambas as de Antonio Carlos Jobim.

Vatapá Quinteto fundouse en Vigo, en 2015 e desde entón non pararon de tocar en numerosos directos por toda Galicia. Teñen un CD editado, titulado Vol.I, editado o pasado mes de novembro polo selo vigués Inquedanzas sonoras.

Concerto de Trioceros ás 23:00 horas con entrada a 5€

TR1OC3RO5 é o proxecto máis persoal de tres músicos cunha gran experiencia en moi diferentes estilos dentro da escena musical galega, o batería Víctor Franco (Cooltrain Band, Phantom Club, Moon Cresta, TronkaJazz Quartet…), o baixista Manuel Alonso (Mercedes Peón, Troy Mclure, RepúblicaEuforia, Druadán, Lugnasad…) e o guitarrista e vocalista Paul Fernández (The Bronxson Project, Bonustrackers, Avoid, Triangle Maker, Mr. Happy).
Rock orgánico no que se mesturan influencias de Tool, Audioslave, King Crimsom ou Porcupine Tree, dando como resultado un son e unhas composicións moi elaboradas, cunha gran mestura de ambientes e sonoridades.

a banda valenciana Killus estará o próximo 31 de outubro no Transylvania Pub de Vigo xunto aos albaceteños Insaniam, no que se converteu nun concerto con auténtica temática de Halloween.

Killus chegará á data co seu novo cantante á fronte, Javi SSagittar, converténdose na primeira visita da formación actual a Galicia. Killus é dabondo coñecido por unha estética coidada ao extremo e unha posta en escena que non deixa indiferente a ninguén, e chegan a Vigo para presentar o seu último traballo ‘Imperator’.

Insaniam, polo seu lado, serán os encargados de abrir a terrorífica noite de Halloween viguesa presentando o seu último longa duración ‘Ominous Era’, coa súa blackened death metal que converteron en xa característico e co seu peculiar e coidado directo.

O músico Iván Ferreiro escolle o Teatro Afundación de Vigo para poñer fin á súa xira Casa, coa que leva tres anos percorrendo decenas de escenarios por todo o territorio español.

Tras o lanzamento de “Val Miñor-Madrid: Historia y cronologa del mundo” e recibir o unánime aplauso de público e crítica, Iván Ferreiro viviu en 2015 un dos anos máis extraordinarios da súa vida. Casa concíbese nun primeiro momento como un tratado sobre a realidade, a soidade e a liberdade… Producido de novo por Ricky Falkner e gravado dacabalo entre Gondomar e Barcelona, Casa mostra a paleta de cores definitiva do artista galego. Cancións como o primeiro single El pensamiento circular, Laniakea, Casa, Farsante, xa son clásicos do seu repertorio.

Podes ler a entrevista que lle fixemos para a nosa revista de novembro nesta ligazón: https://issuu.com/amovidagal/docs/revista_novembro