Cunha dilatada carreira, a artista californiana Emily Jane White soubo dotar ás súas composicións dun toque persoal e maduro ao longo destes anos. O seu folk escuro arroia con todo ao seu paso para converter os nosos corazóns en cinzas.

No seu novo traballo “Immanent Fire”, White pon sobre a mesa as grandes preocupacións do noso século. O clima como principal temática, de forma apocalíptica, cun planeta ao bordo da destrución, con moitas especies en perigo de extinción, esa aniquilación lenta e irreversible sen a nosa intervención positiva. Emily vai mostrando o camiño cara ao interior de nós mesmos, para demostrar que en nós está o cambio posible e desterrar estes tempos depresivos e escuros.

Co folk como principal arma, Emily sempre ten melodías que nos atrapan, “Washed Away” é ,sen dúbida, unha das cancións que se enganchan e que lembran ao Nick Cave dos tempos de “Murder Ballads”. Cancións espectrales con lixeiros toques electrónicos, ese toque gótico tan sutil e tan presente en toda a obra da artista de San Francisco, e o folk que se coa por todos lados, “Immanent Fire” é unha nova peza nesa carreira que Emily Jane White está a cocer a lume lento, sen présa, pero cunha seguridade e un talento tremendos.

Para solistas amateur ou pro que buscan un oco para tocar ou cantar estilos dos máis visibles como o rock, folk, pop, jazz, blues… Pero tamén para os músicos e/ou instrumentos que NON atopan sempre o seu espazo nas jams e nas salas: rap, opera, heavy, experimental, música clásica/conservatorio, etc.

Fomentando un espazo para músicos timidos e para xente nova, o pracer de tocar un solo onde te poidan oír, pero sen verte, xa que estarás, literalmente, nun espazo de 1m cadrado entre dúas prantas. Case como tocar na casa.

Todos os estilos musicais son benvidos, excepto os que conteñan letras racistas, homófobas ou excesivamente vulgares.

Os solistas actúan nun oco entre as 2 prantas. Así, non se pode ver ao solista, só poderás oílo. Haberá un descanso entre cada solo para facilitar a mobilidade do publico e dos artistas.

Non se pode subir ou baixar as escaleiras mentras alguén esté actuando (cada músico ten un tempo aproximado de 2-3 temas, uns 10 min.)

Por cortesía, aínda que o estilo non sexa do voso agrado, e aínda que sendo un bar non pedimos silencio total, pedimos que non se fale moi alto no transcurso das actuacións.

O martes 18 de febreiro dará comezo DE PIANO, ciclo que forma parte do festival NAS ONDAS 2020, o Festival da Música e das Artes do Conservatorio Superior de Música de Vigo, e que, como o seu nome indica, está dedicado ao piano. A entrada é de balde ata completar aforo, igual que nos restantes concertos do festival Nas Ondas.

O ciclo, que está protagonizado por alumnos e profesores do CSM de Vigo, ofrécenos 6 concertos e un evento organizado pola marca de pianos Yamaha. Todos eles terán lugar no Auditorio Martín Códax do citado centro vigués ubicado na rúa Manuel Olivié, 23..

CONCERTO 2: Xoves 20 de febreiro de 2020, 20.00 h.
Albéniz e Beethoven (#Beethoven250) (todos os concertos do festival Nas Ondas que levan a divisa #Beethoven250 celebran a efeméride do 250 aniversario do nacemento do citado compositor alemán).
Salomé Garrido Fernández (piano), Iria San Marcial (piano).

Virxilio da Silva: guitarra
Xan Campos: teclados
Chus Pazos: batería

Esta semana temos a sorte de acoller a 3 dos mellores músicos de Galicia que veñen presentar o seu novo traballo discográfico baseado na improvisación Libre. Eles mesmos nolo contan:

“Fuzzo é un trío de “improvisación libre acumulativa” que comeza a súa andaina de actuacións no verán de 2015. Como corredores de fondo da exploración melódica, rítmica e instrumental, nunca fixemos un ensaio. Asumimos o risco de lanzármonos á creación colectiva ao vivo, no mesmo instante da interacción ante o público, se este é quen de nos aturar e quere ser partícipe dos nosos achados musicais e da nosa éxtase.

Para este primeiro disco que estaremos a presentar nas Sesións HALO tampouco ensaiamos nada, simplemente fixemos agromar sons e harmonías deixándonos levar sempre da man do Hevi, que manexa con acerto os mandos da cabina de control do Laboratorio Soyuz, o seu persoal ghalpón de experimentación sónica interplanetaria situado nalgún recuncho do concello galego de Trazo. Coa plena confianza nel, puidemos, armados co escafandro da inspiración, dar o salto ao espazo exterior (e interior) para experimentarmos unha sorte de viaxe cósmica ateigada de abraio e liberdade.”

Considerada polo NED de Montreux en 2009 a mellor banda Tributo de todos os tempos, Dr. Queen chega co seu novo espectáculo a España tras 20 anos nos escenarios e máis de 900 concertos en todo o mundo.

O espectáculo A Queen of Magic Tour 2020 pretende rememorar a épouca de ouro de Queen con Freddie Mercury, levada a través do tempo cara a unha escena actual. Escoitásesé nos clásicos como Bohemian Rhapsody, Innuendo, Scandal, Breakthru, Princes Of the Universe, Barcelona, e outros, pero tamén Love kills, I Was Born To Love You, Love me Like There ́s Non Tomorrow, Time waits For Non One, e outros.

Asmaa Hamzaoui naceu en Casabranca, ten 22 anos, e os que saben din que a primeira muller en tocar profesionalmente o guembri, devanceiro africano do baixo e instrumento emblemático do folclore magrebí. Este outono Ajabu! Records publicou o primeiro disco de Asmaa e a súa banda Bnat Timbouktou, Oulad Ighaba.

Tan importantes e sagrados son os instrumentos no gnawa que cada maâlem (mestre) transmite este título honorífico legando o seu guembri a un discípulo, que entón queda investido como tal. Esta é a outra parte da historia que fai de Asmaa unha maâlema: o seu pai, Mâalem Rachid Hamzaoui, levouna a tocar con el a un festival cando ela tiña 12 anos, e tras ese concerto bautismal decidiu legarlle o seu propio guembri e, nel, o seu título.

Tony Delgado é un vigués, de sangue malagueño, profesor de guitarra flamenca na “Casa de Andalucía de Vigo”. A súa arte é moi grande e ademais onde vai organízase unha boa festa. Tony Delgado é un músico e un guitarrista moi peculiar. Pon na súa profesión moito corazón e alma.

Nesta ocasión tocará xunto co Primo e o escenario estará aberto a outros músicos e amigos, xunto co seu caixón para o que se anime a acompañalo, versións sevillanas, rumberas e por suposto flamencas.

Ademais esta será unha boa oportunidade para gozar das súas cancións e do son da súa guitarra española.

Xa están aqui Los NAIPES catro tipos amantes do Blues, o Rock& Roll e outras malas artes, sobrados de experiencia e faltos de verguenza. Os NAIPES son:

Aullando a medianoite TOÑO LÓPEZ saído das entrañas de The Soul Jacket e Blackstereo, branco por fóra negro por dentro.

Desgarrando unha guitarra ÓSCAR AVENDAÑO, armonica e voz mais listo que o demo, unha criatura nada no seo de Trem Fantasma, Los Casanovas, Foggy Mental breakdown e Siniestro Total e pai de Óscar Avendaño e Los Profesionais

Salvaxe como poucos é MAURO COMESAÑA, rebenta a súa batería en cada show, The Soul Jacket e Óscar Avendaño e Los Profesionais son as súas referencias.

O tolo ANDRES CUNHA aporrea o seu baixo e faio bailar, queimou a estrada cos High Sierras e Óscar Avendaño e Los Profesionais.

Se algunha vez crúzase con estes tipos non dubide en seguilos porque lle farán suar ata caer rendido a ritmo de Johnny Cash, Creedence Clearwater Revival, Tony Joe White, Junior Parker, Bobby Darin, Ozark Mountain Daredevils, Neil Young…. para despois abandonar a cidade.

Olaya Alcázar é unha cantante de R&B, Jazz, música electrónica e Soul de orixen valenciano.

Conta cun disco no mercado chamado “Aquella vez que decidí…” orientado ao Smooth Jazz, Sould e Pop. Todas as cancións e letras están compostas por ela mesma, co cal se encontra actualmente de xira pora toda Espala, visitando teatros e salas.

Olaya Alcázar, estivo vinculada ao mundo da música desde moi pequena. Nada en Pontevedra pero fincada en Valencia desde o seu primeiro ano de vida.

Descubriu o mundo da música á temperá idade de dous anos grazas á influencia do seu pai e ao piano que tiñan en casa, o cal estivo a tocar de forma autodidacta. Ata que con seis anos ingresou no conservatorio, recibindo clases de piano, solfexo, harmonía, canto grupal como soprano lírica e obtivo o Gradio Medio do Conservatorio de Valencia.

Ademais formouse en canto, harmonía e música moderna.
Como en Berklee, varios cursos de scat, ritmo e harmonía con Bob Stoloff, Broadway Center of New York ( NY, EEUU), Seminarios de Jazz e improvisación no Palau da Música de Valencia, intensivos orientados ao teatro musical con directores de Londres e Madrid, teatro musical na escola Bhakti de Victor Ullate, cursos de funcionalidade do corpo e a voz, entre outros.

Con máis de quince anos de traballo ás súas costas, ten experiencia en teatro e cámara, musicais e tamén traballou en xiras e gravacións (Audiovisuais e de estudo) como corista, arreglista, actriz e bailarina con El Barrio, Daniel Diges, Soraya Arnelas, O’ Funk’Illo, Gemeliers, Black Lixeiro Gospel Choir, La Voz Kids, El Chojin, gravación de sintonías para debuxos animados de Canle 9 (Comunidade Valenciana), co grupo de improvisación musical e teatral Soundlooping, gravación de BSO, arreglista vocal, en formacións de todo tipo de música, como Jazz, Soul, Blues, Rock, Funk, Pop, musical, Gospel, lírico, etc.

Viaxou por diferentes lugares como; Nova York, Los Ángeles, Londres, Alemaña, Australia… Para cantar, compartir escenario e formarse con músicos de todo o mundo, enriquecendo así a súa cultura musical.

Conta cun disco no mercado chamado ‘Aquella vez que decidí…’ orientado ao smooth jazz, soul e pop. Todos as cancións e letras están compostos pola mesma, co cal na actualidade atópase de xira por toda España en diferentes teatros e salas.
Tamén está especializada no campo dos LoopStation, creando bases musicais en directo con beatbox, sintetizadores, harmonías, improvisación e coros.

Vuelve Por Placer con un concepto único, se proponen cantar al amor y al desamor, y “cazar” las letras que promueven los mitos del amor romántico y la dependencia emocional, combinando versiones clásicas, boleros, pop, rock, con sus canciones, incluida la canción homenaje al Clítoris, compuesta por Emma Placer, un concierto no exento de sorpresas, y por si todo esto no te convence, hacen un canto al amor propio y sortean 2 Satisfyer uno para hombre y otro para mujer.

O músico e compositor Quique Barros, e a cantante e sexóloga Emma Pracer, axuntan forzas para crear a “músicoterapia” un concerto onde se unen: música, terapia e humor.

Promoción da saúde sexual a través da música?

E porqué non? Sabemos que a influencia da cultura, a sociedade, a historia, os mitos e as falacias inflúen directamente nos comportamentos afectivos sexuais das persoas, para ben e para mal.

Como pensamos isto de que é máis fácil aprender se o sentes e vívelo, combinamos educación afectivo-sexual-emocional e música.

a banda acústica galega reinvéntase con este excelente traballo discográfico en direito. Os anos de traxectoria de Alvaro Iglesias, Xose Liz e Daniel Vilar xunto co novo talento de Hugo Franco fan de Entretrastes un dos cuartetos instrumentais mais solidos e sorprendentes no panorama folk desta nova década. Non falta neste album os rifs, melodias e grooves mais arriscados que nos fan viaxar dende Galicia a Nashville pasando por Chihuahua . As guitarras acusticas, mandolinas e a contundencia no contrabaixo de Entretrastes firman un traballo indispensable  cunha autencidade e vistuosismo incuestionables para amantes do folk melódico.

GREG COPELAND unha lenda do Soul que visitará Vigo o próximo 22 de febreiro para formar parte do Mais Que Blues: Ciclo internacional de Blues

Nacido en Portsmouth, Virginia (EE. UU.). creceu rodeado de músicos e aos poucos sentiría devoción absoluta por artistas como James Brown, Wilson Pickett, Robert Johnson, Howlin´Wolf e moitos outros. Estas influencias axudáronlle a desenvolver o seu propio estilo de canto que michos describen como Smooth, Slick e Down South Dirty. Copeland é Funk, é Soul e si é un Bluesman de principio a fin. Estará en Vigo arroupado pola súa banda actual onde destaca a presenza de Chris Wragg, un dos guitarristas mais destacados da escena británica. Veñen por primeira vez a Vigo para presentar as cancións do seu primeiro álbum en conxunto ” Deep in the Blood” 2019, un disco que encabezou infinidade de listas especializadas no Blues, Soul e R&B .

Esa mesma noite abriran para eles, Peter Storm & The Blues Society , unha das bandas mais relevantes do Blues creado no país veciño. Portugal ten unha gran cultura musical e posúe algúns dos mellores grupos blusísitcos de toda Europa e un exemplo son esta formación que non deixará indiferente a ninguén.

Cantares viaxeiros

“As cancións son criaturas, delicadas criaturas, ás que hai que coidar para que non se altere en nada o seu ritmo. Cada canción é unha marabilla de equilibrio, que pode romper con facilidade: é como unha onza que se mantén sobre a punta da agulla”.

Federico García Lorca.

A nosa máis internacional e, polo tanto, viaxeira da lírica, Ahinoa Arteta, preséntanos un delicioso programa de cancións de autores españois. Compositores unidos entre si por unha vida fecunda -aínda que lamentablemente breve, pois ningún deles, salvo Barbieri, chegou a cumprir os cincuenta anos – volcada no amor ao enxebre e ao folclore; unidos tamén, en non poucos casos, pola amizade como a que se profesaban Obradors e Lorca ou Granados e Albéniz.

Todos eles amantes do español e o tradicional como nosa soprano e tamién poetas e grandes viaxeiros.

Dunha sofisticada ensoñacion vístense as “Balades Italianes” de Albéniz, refinada poesía armónica que nos convida a franquear os limiares deses salóns do XlX, escenario de animadas, memorables veladas. Podémonos imaxinar sen dificultade a Ahinoa encarnando á fermosa Marquesa de Bolaños, autora do texto italiano, para quen se compuxo este singular ciclo de cancións.

O incansable viaxeiro Albéniz lémbranos que estivo en Málaga. Esta vez o vehículo da postal sonora que nos remite é o piano só nas mans de Javier Carmena. Biznaga e salitre nas ondas do pentagrama.

Tradición oral e historicismo bríndanos, a continuación, unha breve e acertada selección das cancións clásicas españonlas do mestre Fernando Obradors. Pero desde logo nesta liña leva a palma Federico Garcia Lorca.

Qué dicir sobre o granadino? Pouco hai que engadir á elocuente franqueza das súas palabras, sempre ungidas de entrañable candor: “Estudei durante dez anos o folclore do meu país con sentido de poeta, son o toliño das cancións”.

E a viaxe termina na Pradería de San Isidro. Granados e Barbieri arrincan a golpe de corchea aos personaxes dos cartóns para tapices e os lenzos de Goya, o gran cronista da época: tomados da man vemos pasar simpáticos e simpáticas, uns discretos, resoltos outros, ou tímidos… e algunha gallarda Paloma.

O 25 de Febreiro do 2020 (martes de entroido e festivo en Vigo) será o día que nos visiten Supersuckers a banda liderada por Eddie Spaghetti. Nos 90 deixaron o seu Arizona natal para asentarse en Seattle, onde serían fichados por Sub Pop e formarían parte de toda aquela escena creada por bandas como Nirvana, Soundgarden, Peral Jam, Mudhoney.. que denominarían GRUNGE, aínda que sen renunciar nunca dese son que oscila continuamente entre o Punk e o Country Rock. A súa fama despuntaría sobre todo con ” The Evil Powers of Rock ‘ n’ Roll” (1999), é entón cando comezan a ser uns super vendas e ábreselle a porta para virar con: Social Distortion, The Reverend Horton Heat, Steve Earle, Lucinda Williams, Willie Nelson, White Zombie, Motorhead, The Ramones… Hoxe en día seguen sacando discos e tocando en grandes festivais ou pequenos clubs sen descanso, porque como di Eddie “Todo pasa demasiado rápido, así que mellor aproveitalo”.

Ademais veñen con algo extra, un novo disco debaixo do brazo que estarán a presentar en exclusiva “Play That Rock N’ Roll”

Para solistas amateur ou pro que buscan un oco para tocar ou cantar estilos dos máis visibles como o rock, folk, pop, jazz, blues… Pero tamén para os músicos e/ou instrumentos que NON atopan sempre o seu espazo nas jams e nas salas: rap, opera, heavy, experimental, música clásica/conservatorio, etc.

Fomentando un espazo para músicos timidos e para xente nova, o pracer de tocar un solo onde te poidan oír, pero sen verte, xa que estarás, literalmente, nun espazo de 1m cadrado entre dúas prantas. Case como tocar na casa.

Todos os estilos musicais son benvidos, excepto os que conteñan letras racistas, homófobas ou excesivamente vulgares.

Os solistas actúan nun oco entre as 2 prantas. Así, non se pode ver ao solista, só poderás oílo. Haberá un descanso entre cada solo para facilitar a mobilidade do publico e dos artistas.

Non se pode subir ou baixar as escaleiras mentras alguén esté actuando (cada músico ten un tempo aproximado de 2-3 temas, uns 10 min.)

Por cortesía, aínda que o estilo non sexa do voso agrado, e aínda que sendo un bar non pedimos silencio total, pedimos que non se fale moi alto no transcurso das actuacións.