Destacados. Colección Telefónica comprende unha selección de pintura, escultura e obra en papel das pezas máis significativas e icónicas da colección, non só polo estilo artístico que representan, senón tamén pola importancia e a transcendencia dos seus autores. As máis de 130 pezas reunidas para esta ocasión no MARCO, sen seguir un estrito percorrido cronolóxico, permiten trazar unha breve panorámica dalgúns dos capítulos máis interesantes da historia da arte do século XX.

Ademais, como valor engadido da mostra en Vigo, xunto ás obras da Colección Telefónica, a exposición permite establecer vínculos e diálogos con creadores galegos renovadores, que deron paso á modernidade en Galicia, a través dunha selección de obras procedentes de Coleccións de Museos do Concello de Vigo como a Fundación Laxeiro ou o Quiñones de León. Nesta sección atoparemos a artistas como Castelao, Manuel Colmeiro, Isaac Díaz Pardo, Tino Grandío, Mario F. Granell, Laxeiro, Gloria de Llano, Urbano Lugrís, Carlos Maside, Luis Seoane, Arturo Souto ou Manuel Torres.

A mostra divídese en tres ámbitos diferenciados: “Ecos das vangardas”, “O signo e a forma” e “Cara a outros camiños”. A primeira representa, a través dunha selección de obras adquiridas nas últimas décadas, algúns dos movementos máis importantes das vangardas de principios do século XX: dende o cubismo de Juan Gris, ou Louis Marcoussis, á obra de Luis Fernández, o surrealismo de René Magritte e Paul Delvaux, pasando pola desbordante creatividade de Pablo Picasso, con catro obras de distintas técnicas e etapas.

No caso da segunda, o visitante mergullarase de xeito monográfico na obra de tres grandes da arte española máis internacional e que se fixeron eco deste estilo complexo e diverso denominado informalismo que se estenderá por Europa e Estados Unidos, e no que a materia, o xesto, a ausencia de forma ou o abstracto xerará numerosas e interesantes variantes: Tàpies, Chillida e Saura.

Por último, o terceiro ámbito inclúe unha selección de obras que viron a luz a partir da creación dunha importante revista de pensamento, tecnoloxía e sociedade (a revista Telos) que aínda hoxe edita Fundación Telefónica. Máis de corenta artistas de diferentes xeracións, e con estilos e linguaxes totalmente diferentes, pasaron polas páxinas da revista Telos, chegando a crear un interesante fondo de máis de 400 obras. Exhíbense series de Eduardo Arroyo, Soledad Sevilla, Menchu Lamas, Guillermo Pérez Villalta, entre outros.

O 17 de maio, Día das Letras Galegas, o MARCO de Vigo presentou o documental RESCATADA. 68 anos agardando a memoria filmada; un documento histórico filmado en 1951 e 1952, procedente dos arquivos da familia Beiras Cal, recuperado do olvido por Miguel Piñeiro e o equipo da produtora Atlantis Multimedia.

O filme inclúe unha reportaxe sobre o arquitecto Manuel Gómez Román e o seu acto de ingreso na Real Academia Galega, xunto a outras gravacións históricas realizadas polo intelectual galeguista Antón Beiras, a modo dun ‘contra NODO’ destinado á cultura galega no exilio.

Elena Colmeiro (Costela, Silleda, Pontevedra, 1932) é sen ningún xénero de dúbidas unha precursora da escultura cerámica en España. Inquieta e innovadora, investigadora de materiais e linguaxes foi quen de crear unha obra moi persoal, onde lles deu forma aos seus intereses plásticos, rompendo convencionalismos e investigando o uso de novos materiais industriais. A súa longa traxectoria artística viviu un proceso paralelo á súa evolución persoal, unha procura incesante de novas ideas e formas, de novos elementos sobre os que materializar os seus proxectos, “son unha persoa con necesidade de propostas. Cando consigo unha idea e diferentes solucións para aplicala non podo quedar aí, necesito facerme novas formulacións sobre ela porque se non terminaría nun facer gratuíto que non di nada”.

“Construíndo cos materiais.Elena Colmeiro. 1958-2016” expón unha mirada retrospectiva sobre a traxectoria dunha das artistas máis importantes na renovación da linguaxe cerámica en España, aínda que cun escaso coñecemento entre o gran público. Unha mostra que reúne obra practicamente inédita, non mostrada anteriormente na súa maior parte, froito dun longo e continuo traballo de taller e realizada en Vigo, a mesma cidade onde Elena Colmeiro expuxo por primeira vez en España hai máis de sesenta anos.

Unha homenaxe pero tamén un percorrido a través dos diferentes elementos conceptuais e técnicos que ao longo da súa traxectoria foron marcando o sólido proceso investigador e creativo desta gran artista. Desta maneira, na exposición inclúense desde obras realizadas ao comezo da súa carreira nos anos sesenta, cando a súa obra evolucionará desde o “utilitario” cara ao “escultórico”, ata a súa última peza realizada no seu taller de Madrid en 2016, onde a obra se converteu nunha “parede cerámica” de ferro e ladrillo. Construír, innovar, atopar solucións segue estando presente no traballo de Elena Colmeiro.

Estará exposta ata o 28 de xullo en horario de luns a venres de 18 a 21. Sábados de 12 a 14 e de 18 a 21. Domingos e festivos de 12 a 14

O Museo do Mar de Galicia acollerá do 7 de xuño ao 31 de outubro, a exposición `O Camiño do Mar`, un proxecto promovido pola Asociación Galega do Patrimonio Industrial Buxa co fin divulgar o Camiño Xacobeo por vía marítima, e que incluirá a restauración do ` Naomhóig`, unha embarcación tradicional irlandesa.

130 anos
No ano 2016 a Escola Municipal de Artes e Oficios de Vigo (EMAO) cumpríu 130 anos. Ininterrompidamente dende a súa creación en 1886 vén desenvolvendo un importante servizo de carácter educativo e sociocultural á poboación da nosa cidade. A exposición que agora presentamos percorre a historia desta institución dende o seu nacemento ata os os fins da Dictadura. 
A historia
No ano 1886 un fato de ilustres cidadáns, nomeadamente Eduardo Chao, Eugenio Montero Ríos, Augusto Bárcena, Manuel Diego Santos, imbuídos do espírito ilustrado da Institución Libre de Ensinanza (ILE) e convencidos de que o grande pulo social e industrial que Vigo encetaba nos finais do século XIX sería imposible sen unha acción sistemática e organizada de formación cultural e profesional das súas clases traballadoras, deciden impulsar e crear en Vigo a Escola de Artes e Oficios (EAO). Comeza así a desenvolverse un ambicioso programa de estudos dirixido á capacitación básica dos e das traballadoras.
Ante o éxito da iniciativa, axiña foron insuficientes os locais elixidos para a súa sede na rúa do Circo (hoxe Eduardo Iglesias). Consciente da necesidade de dar cobertura ás crecentes necesidades de formación e ao propio éxito da implantación da Escola, no ano 1900 José García Barbón fai xenerosa doazón á cidade dos edificios que albergarán ata os nosos días a EAO. Ao tempo, créase a primeira Biblioteca Pública de Vigo e o Concello de Vigo pasa a ser o xestor e principal financiador da Institución. Un dos seus primeiros directores, Fernando García Arenal, fillo da inesquecible Concepción Arenal, testemuña a relación expresa da EAO coa filosofía e práctica da ILE.
A Escola de Artes e Oficios acompañou e garantíu o desenvolvemento da cidade, tanto no que se refire ao industrial como ao arquitectónico, social e artístico, especialmente dende o inicio ata o derradeiro terzo do século XX, momento no que a aparición e implantación progresiva dun ensino profesional e técnico oficial nos anos 70 significou, primeiro, a decadencia e, logo, xa coa Democracia, a recuperación da institución sen que perderan, renovándoos, os principios de educación popular e permanente, compromiso social, excelencia técnica, interdisciplinariedade e creatividade que alumaron as súas orixes.

Amosar e analisar o desenvolvemento histórico da Escola Municipal de Artes e Oficios de Vigo dende a súa creación en 1886 ata o ano 1976. Con isto quérese demostrar a estreita relación e o papel esencial da EMAO no desenvolvemento urbano, arquitectónico, industrial e cultural de Vigo.
Así, a ideación e construción do maxestoso caserío do Ensanche vigués tivo unha relación directa ou indirecta, coas aulas, a biblioteca, talleres da EAO, profesorado e alumnado da Escola. Boa parte das persoas que hoxe recoñecemos como figuras relevantes do acontecer histórico e económico do Vigo moderno e contemporáneo, pasaron, sexa como alumnos, sexa como profesores ou como benefactores, por este edificio emblemático de Vigo. En primeiro lugar, os miles de traballadores e traballadoras que ergueron co seu esforzo a cidade que coñecemos tiveron unha experiencia formativa aquí; moitos deles foron tamén, tralo seu paso pola EAO, osemprendedores que crearon empresas nos máis variados ámbitos da economía: construción naval, artes gráficas, industria do vidro e da electricidade, calderería… Aquí se formaron tamén artistas plásticos e artesáns consagrados xa de todos recoñecidos; tamén as primeiras mulleres que se incorporaron á unha formación sistemática e a un posto de traballo (coas limitacións propias da mentalidade da época) fixérono primeiro nas aulas. O profesorado foi tamén un activo fundamental nesta empresa: formárono o máis preparado da sociedade viguesa xogando moitos deles, ao tempo da súa docencia ou posteriormente, importantes papeis con relevantes funcións tanto no Concello de Vigo como na sociedade viguesa. Varios foron primeiro alumnos destacados para logo contribuíren como mestres das novas xeracións de traballadores e estudantes que se matriculaban na Escola individualmente ou enviados polas súas empresas a perfeccionar a súa capacitación básica ou de especialistas.
Textos, esquemas, documentos escritos, cartográficos e fotográficos moitos deles inéditos, produto da revisión dos infelizmente escasos estudos académicos sobre a Escola e da profusa investigación operativa do comisariado nas fontes primarias e secundarias (arquivo municipal, arquivo e biblioteca da Escola, arquivos e coleccionistas privados, testemuñas orais…).
Exhíbense por primeira vez documentos e obras orixinais, tanto procedentes de arquivos particulares como do rescate e restauración dos existentes no arquivo da Biblioteca.
Rescátanse e amósanse os expedientes académicos, títulos, fotografías do seu paso pola Escola como alumnado, profesorado ou benefactores e protectores, de persoeiros de recoñecido prestixio nos ámbitos artístico, arquitectónico, cultural e industrial e, tamén, de moitos outros, que sen contar infelizmente con ese recoñecemento explícito, foron fundamentais para o desenvolvemento da cidade e que, desta maneira sacamos á luz e así homenaxeamos. 
Obra artística
Obra gráfica orixinal, traballos escolares de enorme calidade elaborados dende finais do XIX, poderán ser contemplados ilustrando distintos aspectos e etapas da Escola.
Obras pictóricas, escultóricas e artesanais de artistas que pertencen ao acervo cultural de Vigo e Galicia e que iniciaron a súa andaina creativa nas nosas aulas cando eran aínda moi novos.
Obra artística de calidade de alumnado que non seguíu o camiño artístico pero que deixou mostra material do bo facer da súa aprendizaxe nas aulas. 
Obxectos, maquinaria, maquetas, instrumental
A relación da Escola coa vida social, cultural, industrial e urbanística da cidade, amósase cunha coidada selección de pezas de valor histórico: obxectos persoais dos fundadores, maquinaria, maquetas, pezas da industria, instrumentos musicais… Unha selección que ilustra os plans de estudos e as relacións das ensinanzas e vida da Escola coa vida da cidade e da súa época.
SECCIÓNS DA EXPOSICIÓN
Presentación e orixes
A EAO no tempo
Constrúese unha prolixa liña do tempo que abrangue o período da exposición entre 1886 e 1976, ben ilustrada como fotos inéditas de cada período, plan de estudos e acontecementos. 
Fundadores
Saliéntanse aquí as biografías e imaxes de Eduardo Chao, José García Barbón e Fernando García Arenal. Exhíbense documentos e obxectos persoais e títulos públicos do mecenas doador dos edificios. 
O edificio
Planos e fotos orixinais da obra de Pacewicz. Vitrinas con instrumentos históricos do Laboratorio Municipal que referencian os distintos usos (á parte do de Escola) que compartíu o edificio ao longo da súa historia. 
A Cidade construída
Aquí impartiron ou recibiron clases arquitectos que construiron os edificios máis recoñecidos da nosa cidade e aprenderon o seu oficio os máis relevantes canteiros e mestres de obra e boa parte dos carpinteiros e ebanistas que logo reproducirían as magníficas formas das edificacións e escultura pública viguesas de finais do século XIX e primeira metade do XX.
A formación da Muller
Dende o primeiro momento a intención de formar á muller e incorporala ao mundo do traballo estivo presente nos fundadores da institución. Unha formación transcendental para a integración, aínda que moi marcada polos roles de xénero preestablecidos nas distintas épocas. 
A cidade creativa
A fasquía artística da Escola tamén estivo sempre presente, conscientes da delgada liña de división entre o saber artesán e o artístico e da importancia que a formación cultural ten no desenvolvemento dos pobos:
-Música e artesanía
-Galería de artistas plásticos consagrados
-Galería con outras obras de alumnado e profesorado

A cidade industrial
Na fin do século XIX e primeira metade do XX prodúcese o gran pulo urbano e industrial de Vigo. A EAO xogou un papel transcendental para a implantación da modernidade urbana e industrial da nosa cidade. 
A Biblioteca
A García Barbón/EAO foi a primeira Biblioteca pública da cidade e continúa aberta para a consulta de investigadores na súa sección histórica e como biblioteca especializada no seu fondo moderno para estudantes e persoas interesadas na teoría e técnica das artes aplicadas e oficios artísticos. 
Alumnado e profesorado
Sección adicada a presentar ao profesorado histórico, a obra artística dalgúns destes, de artistas consagrados con obra da súa época de estudantes na EAO e de alumnos destacados que non se adicaron expresamente ao campo das artes plásticas.

A exposición pode visitarse ata o 19 de xullo os días laborables de 19:00 a 21:00 horas.

O vindeiro sábado 8 de xuño terá lugar a inauguración da colección Kokoro, dispoñible ata o 31 de xullo no espazo Silvia Guy Studio (Praza Compostela, 23 baixo dereita). Esta exposición está centrada no mundo oriental feminino como un diario emocional onde mente, corpo e espírito (Kokoro) fúndense para celebrar a vida. Unha cita a tres, formada pola obra plástica e literaria de Ana Soler Fernández, a poeta Francisca García Jáñez e a tradución dos versos ao xaponés de Lili Wo en forma de vermú poético.

Ana Soler Fernández presenta unhas geishas pintadas con tinta chinesa e auga sobre papel de algodón cento por cento natural. Francisca García Jáñez acompaña estas obras
con delicados tankas que complementan literariamente o espírito nipón da exposición. Poemas que incitan á reflexión e que foron xurdindo ao contemplar cada mirada, cada xesto e cada movemento. Letras e pensamentos que flúen en segundos e que ecoan e destilan beleza e intimidade e que serán recitados na súa lingua de orixe, o xaponés, grazas a Lili Wo. Unha cita literaria acompañada pola músca en directo de Javi Pacheco e o sabor dos cocktails de Varadero.

Durante o ano 2018 Kokoro expúxose en Casa Museo Casares Quiroga da Coruña (27 abril – 13 maio) e no Faro Vilán de Camariñas (3 – 30 agosto). Dese o próximo 8 de xuño ao 31 de xullo poderase admirar parte da exposición no marabilloso Estudo de Estética Silvia e Guy en Vigo. No mes de novembro viaxará á Casa de Galicia de Madrid.

A artista
Ana Soler Fernández iniciouse no mundo da arte con asistencia ao taller de pintura de Antón Puliido, o que a animou a licenciarse en Pintura en 1998. En 2002 funda ESTUDO de ARTE, un espazo multidisciplinar onde imparte clases e talleres de artes plásticas e realiza proxectos de deseño e interiorismo en espazos públicos e privados. A súa faceta plástica une a pintura tradicional coas novas tecnoloxías e o deseño gráfico. Ell mundo xaponés énchese de vida a través de mulleres imbuídas no seu mundo zen. Un dobre xogo no que a imaxe e a palabra danse a man.

Coa mostra de Xosé Luís Otero, a serie de exposicións METRÓPOLE, comisariada por Rubén Martínez Alonso, chega á súa cuarta etapa. Este ciclo naceu cun dobre obxectivo: facer unha viaxe ao pasado, ao Vigo dos anos vinte, cando se estreou na cidade o filme de Fritz Lang Metropolis; e a un tempo ofrecer unha visión do panorama artístico galego actual. A proposta comprende unha serie de exposicións individuais, como visión do presente, e unha parte común a todas as mostras, como referencia do pasado.

O proxecto está concibido en dúas áreas claramente diferenciadas, tanto na montaxe coma en contidos, distribuídas nos espazos do primeiro andar. A correspondente ao pasado está representada por unhas salas nas que, a partir da referencia ou homenaxe ao filme Metropolis, se procura recrear o ambiente da cidade de Vigo nesas décadas iniciais do século XX, mediante planos e imaxes de arquitectura vangardista, fotografías e documentos de época, xunto a mobiliario, obxectos, vestiario e pezas decorativas de estilo art déco.

XOSÉ LUÍS OTERO. Atlas de soidade

A proposta de Xosé Luís Otero para a cuarta achega do ciclo METRÓPOLE. Perspectiva urbana da arte galega participa das dúas disciplinas clave na formación e posterior traxectoria do artista: a pictórica e a escultórica. Así, nas súas instalacións, a paisaxe, o xénero tradicional do que bota man na pintura protoabstracta dos seus comezos, vai cobrar unha nova dimensión, convertida xa en leitmotiv dun universo con dous polos: rural e urbano.

Horarios do museo:
Martes a sábados (festivos incluídos) de 11.00 a 14:30 e de 17:00 a 21:00
Domingos de 11.00 a 14:30
Pechado os luns

HORARIO: Todos os días de 18:00 a 21:00, sábados tamén de 12:00 a 14:00

Anatomía da pedra é un proxecto comisariado por Natalia Figueiras para a Fundación Laxeiro que, como diciamos ao principio, se compón de obras realizadas para o artista, libres por tanto, de calquera concesión técnica, formal, estilística ou temática, derivadas das circunstancias da obra feita por encarga.

Así, as quince esculturas que compoñen esta selección, permítennos mergullarnos no universo máis persoal do artista. Trátase de pezas das que o escultor nunca quixo desprenderse e que, por tanto, pertencen ao seu ámbito privado, ao que volverán, unha vez rematada a exposición.

Nesta selección, Antonio Faílde puido desenvolver o seu proxecto estético en completa liberdade e por iso, supoñen unha boa mostra das súas preocupacións como artista. O escultor encara o proceso creativo dende unha convicción apriorística que entende que a escultura final xurde da natureza da propia pedra, porque sempre formou parte dela. Neste sentido, o escultor actúa como un descubridor, alguén que, ao xeito de Michelangelo, extrae o que xa estaba contido na pedra orixinal.

Faílde confiaba en que a obra estaba creada antes da súa intervención, que os personaxes das súas esculturas existían na natureza dende as orixes do material. A materia era para el un estado latente, á espera de que a súa visión de creador puidese extraer o que sempre estivera alí, a expensas do rescate e da visibilidade que obterían cando a súa man puidera salvalas do anonimato.

A OBRA

Na escultura de Antonio Faílde danse dúas características indisolubles, por unha banda, a emoción contida da expresión do corpo e, por outra, a emoción exultante do proceso creador na fase de recoñecemento. Algo así como a emoción expresada nos seus dous polos de intensidade, a enerxía vital do acto creativo e a quietude, calmada e silenciosa do que xa habitaba na materia da pedra, que o escultor fai visible. Unha da orixe á outra, e ambas son xeradoras de emoción.

O mestre guíanos nun diálogo en voz baixa, coa emoción do proceso de creación que finalmente se expresa en cada obra, unha vez rematada. Con esta idea, o autor busca chegar á verdade que habita en cada persoa, a esencia que, máis alá da superficie axitada do día a día, está presente en cada individuo. Trátase por tanto, dunha actitude que, partindo da representación do cotiá, de anatomías humanas concretas, tenta chegar ao máis fondo da esencia do ser humano.

Faílde concibía ao ser humano na súa relación co medio e os seus semellantes, dende o vínculo fraternal da tenrura e a inxenuidade. A súa escultura é admirada pola emoción contida que emana da utilización formal dos volumes e, no plano narrativo, dos diálogos entre os personaxes.

Faílde desenvolveu a súa obra en torno a dous xéneros predominantes, o cotiá e o nú feminino, levados ambos a unha interpretación en ocasións, mitolóxica e alegórica. Traballou incansablemente a anatomía do corpo, viaxando entre a figuración máis académica e a experimentación, onde o volume natural da rocha, semella apoderarse do que nun principio, foi un corpo humano. Faílde identificaba na materia natural, ao ser humano xa creado.

De aí que a materia natural, utilizada como materia plástica, sexa transformada polo artista entendendo que contén a forma humana en si mesma, xa dende un principio. A materia da pedra, soporte maioritariamente traballado polo artista, alcanza a súa máxima expresión na contención do movemento e o carácter pechado e compacto da anatomía.

Todas estas características son concretadas nunha obra que unifica a tradición galega da escultura en pedra, principalmente o románico, e un compromiso inquebrantable de renovación, dous factores nos que coincide co resto de Os novos e o seu proxecto de renovación, dentro do contexto internacional da figuración non realista do primeiro terzo do século XX.

HORARIO: Todos os días de 18:00 a 21:00, sábados tamén de 12:00 a 14:00

Anatomía da pedra é un proxecto comisariado por Natalia Figueiras para a Fundación Laxeiro que, como diciamos ao principio, se compón de obras realizadas para o artista, libres por tanto, de calquera concesión técnica, formal, estilística ou temática, derivadas das circunstancias da obra feita por encarga.

Así, as quince esculturas que compoñen esta selección, permítennos mergullarnos no universo máis persoal do artista. Trátase de pezas das que o escultor nunca quixo desprenderse e que, por tanto, pertencen ao seu ámbito privado, ao que volverán, unha vez rematada a exposición.

Nesta selección, Antonio Faílde puido desenvolver o seu proxecto estético en completa liberdade e por iso, supoñen unha boa mostra das súas preocupacións como artista. O escultor encara o proceso creativo dende unha convicción apriorística que entende que a escultura final xurde da natureza da propia pedra, porque sempre formou parte dela. Neste sentido, o escultor actúa como un descubridor, alguén que, ao xeito de Michelangelo, extrae o que xa estaba contido na pedra orixinal.

Faílde confiaba en que a obra estaba creada antes da súa intervención, que os personaxes das súas esculturas existían na natureza dende as orixes do material. A materia era para el un estado latente, á espera de que a súa visión de creador puidese extraer o que sempre estivera alí, a expensas do rescate e da visibilidade que obterían cando a súa man puidera salvalas do anonimato.

A OBRA

Na escultura de Antonio Faílde danse dúas características indisolubles, por unha banda, a emoción contida da expresión do corpo e, por outra, a emoción exultante do proceso creador na fase de recoñecemento. Algo así como a emoción expresada nos seus dous polos de intensidade, a enerxía vital do acto creativo e a quietude, calmada e silenciosa do que xa habitaba na materia da pedra, que o escultor fai visible. Unha da orixe á outra, e ambas son xeradoras de emoción.

O mestre guíanos nun diálogo en voz baixa, coa emoción do proceso de creación que finalmente se expresa en cada obra, unha vez rematada. Con esta idea, o autor busca chegar á verdade que habita en cada persoa, a esencia que, máis alá da superficie axitada do día a día, está presente en cada individuo. Trátase por tanto, dunha actitude que, partindo da representación do cotiá, de anatomías humanas concretas, tenta chegar ao máis fondo da esencia do ser humano.

Faílde concibía ao ser humano na súa relación co medio e os seus semellantes, dende o vínculo fraternal da tenrura e a inxenuidade. A súa escultura é admirada pola emoción contida que emana da utilización formal dos volumes e, no plano narrativo, dos diálogos entre os personaxes.

Faílde desenvolveu a súa obra en torno a dous xéneros predominantes, o cotiá e o nú feminino, levados ambos a unha interpretación en ocasións, mitolóxica e alegórica. Traballou incansablemente a anatomía do corpo, viaxando entre a figuración máis académica e a experimentación, onde o volume natural da rocha, semella apoderarse do que nun principio, foi un corpo humano. Faílde identificaba na materia natural, ao ser humano xa creado.

De aí que a materia natural, utilizada como materia plástica, sexa transformada polo artista entendendo que contén a forma humana en si mesma, xa dende un principio. A materia da pedra, soporte maioritariamente traballado polo artista, alcanza a súa máxima expresión na contención do movemento e o carácter pechado e compacto da anatomía.

Todas estas características son concretadas nunha obra que unifica a tradición galega da escultura en pedra, principalmente o románico, e un compromiso inquebrantable de renovación, dous factores nos que coincide co resto de Os novos e o seu proxecto de renovación, dentro do contexto internacional da figuración non realista do primeiro terzo do século XX.