Pasando páxinas de verán

xoaniña
substantivo feminino
Insecto da familia dos coccinélidos que se caracteriza pola súa forma arredondada, con élitros de cores vivas, xeralmente vermellos e con sete puntos negros.

Chámome Xoana. Xoaniña en realidade, pero xa non son tan nova e dáme reparo o diminutivo. Tamén me chaman costureira, maruxiña, papasol… Pero son Xoana.

Descendo un día o monte do Castro en voo errante, arrastroume o vento e fun parar á redacción de A Movida. Como quer que teño inquedanzas xornalísticas, acordamos o seguinte: Estabelecemos un roteiro e unha misión e, co que saia, fago unha reportaxe para a revista. Velaquí a primeira entrega deste experimento entomolóxico e humano.

Falo con Teresa Alonso, voluntaria da ONG AIDA Books&More, onde se aceptan doazóns de libros e véndense de segunda man por un máximo de 3 euros. Entre os proxectos para a cooperación que desenvolven, destaca a evacuación de crianzas de Guinea Bissau para seren operados en hospitais europeos. Teresa coméntame como desfruta ela cos libros de Domingo Villar e os seus asasinatos na cidade e nos arredores. Pura evasión.

Pola rúa de México a subida non é longa, mais si que é esixente. Non para min, que vou voando entre as fachadas dos edificios desta rúa que cheira a un Vigo centenario. Aterro co meu semiesférico corpo no bolso de Isadora, que repousa as súas pernas cansas, vestidas de vaporoso amarelo, a xogo coa chambra, mentres toma café cunha amiga. Como me gusta a cancela de ferro e os tons azuis que enmarcan a porta e o escaparate da librería Versus, na rúa de Venezuela. Sabela, a dona, fálame do moito que lle gustan o estío e mais o sol. Entre libros de ficción, ensaio, poesía, editoriais pequenas e cubertas dun deseño asombroso, a libreira ten moi clara a súa recomendación nostálxica: Agua salada, de Charles Simmons (ed. Errata naturae); unha obra de transición vital entre a adolescencia e a etapa adulta que discorre nun verán en que a protagonista perde a seu pai e se namora por primeira vez. Eu, que non podo nadar, quedo prendida dos mozos que se mergullan en augas cristalinas na fotografía da cuberta.

Polos patios axardinados da rúa de Pizarro polinizo algún arbusto por conciencia climática e, xa na rúa de Urzáiz, entro na librería Cartabón. Maribel e Gonzalo están que non paran, meus pobres. Porén, fan un oco para compartir unha fantástica nova: hai un fenómeno narrativo vigués como non se recorda. O último libro de Ledicia Costas, Infamia (Editorial Xerais), é «unha fermosísima novela negra» que está a ter un éxito atronador.

No treito peonal da rúa de Urzáiz vou de pasaxeira na mochila dun punqui, despois no lombo do seu can, logo nun patinete eléctrico e en non sei cantas cabeleiras curtas e tinguidas que falan a corro diante do mercado do Calvario. De pasada, vexo un graffiti que representa xenitais femininos. Alguén escribiu «PUTA» por riba. Aínda mirando para el, chego á rúa Portela. En Banda Deseñada, Melo cóntame que a temática introspectiva leva irremediablemente ao cómic franco-belga. O das cores vénme no ADN e gozo nesta selva cromática onde está todo por descubrir. Detrás dun Spider-Man de tamaño humano, agarda o meu tesouro: Una hermana, de Bastien Vivés (Diábolo Ediciones), unha historia de entrada na adolescencia que tamén acontece en temporada estival, para amorriñase ben morriñada.

Xoana

[Esta reportaxe pertence á revista A movida de Setembro de 2019. Se queres comezar a recibir un exemplar na túa casa, apoiar o noso proxecto e participar en numerosos sorteos, faite #AMOVIDALOVER nesta ligazón. ]