Comercio á xaneira

Se hai algo que me gusta de andar metida nos rizos de Sabela, é mirar para todo o mundo sen medo a bater con nada. Fíxome nela: o entendemento que ten coa roupa, coas cores, cos tecidos; a capacidade que ten para encontrar o equilibrio entre todo… e tenme fascinada. Logo miro para os demais: o señor pantalónchinés-polo-parca que cuspe, a señora loiratinguida-aneis de mirada torva, o rapaz suadoiro-vaqueiros-deportivas, a rapaza pantalónaxustado-tenis-zamarra e paréceme que xa os vin antes moitas veces. Copias de copias de copias…

Pasamos o Nadal xuntas, claro. Uns días antes da Noiteboa, ela andaba colgando os seus cianótipos con pétalos, follas, fractais, fentos, libélulas, algas mariñas e máis. Agasallos para uns poucos amigos. Chovía. Eu comía dous pulgóns ben parvos nos cactos de Nadal tan floridos que temos. Nisto, a miña compañeira espétame: «Sabes o que? Acabo de decidir que estas tradicións que non supoñen nada para min, que vaian ao carallo!». Ás veces ten estas arrancadas. Como unha angueira latente que acaba saíndo fóra coma un geyser que emerxe de cando en vez. O comentario colleume por sorpresa, pero dada a proximidade das datas, fixen unha suposición: «Falas do Nadal, non?». E si, diso falaba. Nada de visitas á familia —os pais e a irmá que ten—. E seguiumo explicando: «Total, sempre me sinto estraña: entre o empacho da comida, as conversas superficiais, os ataques velados e os comportamentos que non son quen de entender… o virus xoga ao meu favor. E punto». Pola miña parte non houbo problema, eu si que visitei aos meus no monte do Castro: pulgóns en escabeche e un par de suculentas que atraen moito becho.

Unha tarde na que movía con preguiza este meu corpo pequeno sobre as liñas dunha obra de Niki Usagi (Londres), escoitamos o veciño de arriba a berrar empoleirado. Deseguido sentiuse moi alto un «Gol!!!», desta vez acompañado da voz infantil do fillo. A harmonía na casa veuse interrompida por gritos e queixas dos veciños que miraban o fútbol. Sabela enfadouse. Agarrou o abrigo e a mochila: «Marcho!». Silencio. «Vés?». E alá fomos.

Sabela decidiuse polo pequeno comercio. O noso destino: a tenda Vaidhé, na rúa de Carral. Mentres iamos andando, Sabela tirou de teléfono móbil e foime ensinando un descubrimento recente: a tenda online Diecisietecosas, con sede en Vigo. Teñen una bixutería innovadora e bonita. O que máis me chamou a atención foron os colgantes estilo kitsune, feitos en pedra natural formando cabezas de animais. Chulísimos. Supoño que Vaidhé non será un sitio novo para vós, pero sempre resulta pracenteira a visita: non vos parece apaixonante a escolla de produtos e artistas que fan? Sublime. Non é o sitio ideal para dar con pequenos tesouros deses que fan sentir a alguén especial? Eu penso que si. Logo, camiñando por María Berdiales, cando eu xa pensaba que estabamos camiño da casa, Sabela virou de súpeto cara á rúa de Urzáiz e plantouse na tenda de Sargadelos. Que ten Sargadelos? Leva connosco toda a vida, pero eu nunca lle atopara o punto… ata agora. Na memoria eu gardaba uns deseños branquiazuis moi básicos. Pois haivos de todo e ben bonito: mouchos, raposas, faros, colgarexos… a uns prezos mellores do que eu contaba.

Co estado mental anovado, con autorregalos de rebaixas, Sabelae mais eu puxémonos en marcha cara ao noso pisiño da rúa de Pizarro. Ela, co alento un pouco tomado por subir tanta costa, parou diante da tenda de kebabs e espetoume: «Un durum, non?». E non lle souben dicir que non, porque a outra cousa que estou a descubrir coa miña compañeira é que hai moitas máis delicias alén dos pulgóns.

Xoana

[Esta reportaxe foi publicada na revista A Movida de xaneiro 2021 . Podes consultala na versión dixital ou facerte con ela de formar gratuíta nos nosos puntos de distribución. Se queres aproiar o noso proxecto e comezar a recibila na túa casa faite #AMOVIDALOVER ]