CAMELIAS MASCOTAS

Pedro Feijoo: “A xente non sabe a cantidade de burradas que se chegan a compartir, pedir e demandar na rede”

Publicado o por

Ao outro lado do teléfono a voz de Pedro Feijoo soa suave e amable coma sempre. Parece estraño que detrás dun thriller tan duro como ‘Un lume azul’ poida agocharse un escritor tan nobre. Pero é precisamente esa bondade a que lle fixo investigar e escribir sobre unha das partes máis escuras do ser humano. Aínda que iso supuxera deixarse a pel na escrita. Esta tarde estará firmando exemplares na Feira do Libro en Vigo.

‘Un lume azul’ é sen dúbida a túa novela máis dura, estás de acordo niso comigo?

Si, veña. Niso si. É dura, ten toda esa primeira parte das execucións que incluso son desagradables de imaxinar, pero para min é moito máis duro todo o que vén despois. A historia de Viola é, ao meu modo de ver, o que fai que a novela sexa realmente dura. Sobre todo porque todo o que conta está sacado de casos reais. Eu o único que fago e agrupalo todo a través dunha única historia, pero calquera cousa que te atopes na novela está sacado dalgunha testemuña real.

Aínda que a conclusión da novela é moito máis dura por toda esa historia que esconde si que é certo que eses primeiros capítulos nos que se van explicando as execucións fanse complicados de ler, non quero imaxinar como é escribilo.

Para min escribir esa parte foi facilísimo, non me custou nada. Toda esa primeira parte é máis estética que fondo. Foi a partir de descubrir a Pierre Lemaitre que se abriu todo un camiño para min, porque había alguén en Europa facendo thriller duro e eu quería xogar tamén nesa liga. Para min toda esa primeira parte é como fogos artificiais que parece moito pero logo en dous segundos xa desaparecen do aire. Mentres todos estamos aí mirando ao ceo vou preparando o terreo para o que vai vir despois, é como unha especie de gancho.

Comentabas antes que hai moita verdade detrás desas historias, como foi o proceso de documentación?

Aí si que hai un cambio porque en todos os libros anteriores menos en ‘Sen piedade’ hai moito traballo de biblioteca, arquivo… Aquí, por unha banda a documentación foi buscar testemuñas, falar na medida do posible con xente que sufriu abusos e malos tratos. Logo hai outra parte máis fodida porque o verdugo, o acosador ou abusador non quere falar; entón non queda outra que entrar no seu mundo i esa parte si que foi horrible. A xente non sabe a cantidade de burradas que se chegan a compartir, pedir e demandar na rede.

A medida que vamos lendo imos descubrindo que os que nun principio parecen malos pois ao final non son tan malos e o que realmente está podrido é o que se cociña noutras esferas; na relixiosa, política, policía, nos poderes económicos?

En realidade non quería centrarme en determinados estamentos, senón deixar claro que dunha maneira ou outra, uns como usuarios e outros como servos todos estamos implicados niso.

Tras ler a novela queda un sentimento pouco esperanzador porque ves que está todo moi corrompido e podrido e como dis todos somos reponsables. Que facemos?

Eu acabei fatal porque todo ese proceso de documentación foi longuísimo, valía porque pensaba que estaba construíndo algo que merecía a pena contar pero a min non me queda esperanza ningunha; polas cousas que vin e as testemuñas que recollín. Unha sociedade que xera estes mecanismos de depravación non é unha sociedade sa. Por iso a novela ten o final que ten.  Quixen darlle a Viola ese momento de paz. Unha mínima gota de fermosura aínda que sexa a última páxina de 600 para que haxa un mínimo atisbo a algo que se poda parecer a esperanza, a fermosura a beleza ou a algo positivo.

Dáme a impresión de que fas esta novela para intentar entender a maldade, porque a xente pode chegar a facer certas cousas

Para min o motor da novela era intentar comprender a dor. Como relativizamos o dor, que o que pensamos que nos vai a facer máis dano e ata onde podemos aguantar…. Onde poñemos os limites e como respondemos cando a vida nos fai cruzar eses límites.

O personaxe de Viola comentabas antes que é o reflexo de varias historias, supoño que unha das personaxes que máis complexas das que levas construído

Tiña claro a personaxe desde o inicio. Quería que fose unha muller, que da xuventude que non tivo pasou a unha madurez que tampouco lle tocaba ter. En toda a primeira parte Viola parece un floreiro, un personaxe que parece que está aí para maior gloria de Mateo i en realidade non é así.  Viola funciona porque hai moita verdade nela.

Transcorre en Vigo e tamén nos arredores, pero nesta novela o lugar non ten tanto peso.

REVISTA NOVEMBRO

Noutros libros intentaba meter a historia nos textos para dar a coñecer a nosa memoria, a nosa identidade, pero aquí non. A rúa Ecuador número 12 é un edificio sen relevancia, pero tamén está feito a propósito. Neses lugares onde parece que non pasa nada, na porta do outro lado do descansillo igual está acontecendo unha historia á que lle teríamos que prestar atención porque igual mañá a muller que vive nesa casa, xa non está.

Xa estás a preparar algunha historia nova?

Non. Despois da promoción deste libro tiña claro que quería tomar un descanso. Despois, co confinamento esa promoción viuse parada. E a pandemia fíxome replantexarme moitas cousas.  Non me apetecía escribir sobre xente que se morre de menterijilla cando de verdade estaba a morrer miles de persoas ao día. Esta vez xa te digo que vou tardar.

The following two tabs change content below.
My Twitter profileMy Facebook profileMy LinkedIn profileMy Instagram profile

Tamara Novoa

Xornalista por vocación. Marchou a Londres estudar un master en Xornalismo Internacional e tras traballar varios anos en Barcelona nunha Asociación sen ánimo de lucro, decide volver ao seu Vigo natal. Na actualidade é unha das creadoras deste proxecto. O que lle permite desenvolver unha das tarefas polas que sinte maior paixón: contar historias relacionadas coa cultura e a movida da súa ben querida cidade olívica.