A partir do 27 de setembro, o MARCO retoma o seu programa expositivo coa inauguración de dúas mostras individuais —Jorge Martins e Eduardo Gruber— nas salas do primeiro andar. Ambas propostas teñen como fío condutor o debuxo e a obra sobre papel, a través de pezas e estéticas moi diferenciadas: o relato de Gruber ao carón da voz poética de Martins.

A exposición JORGE MARTINS. Sombras e paradoxos supón a grande presentación individual que se dedica no noso país a un dos nomes referenciais da plástica portuguesa do último século. Aos seus setenta e nove anos, e en plena actividade creadora, Jorge Martins (Lisboa, 1940), chegou a converterse nun referente interxeracional, profundamente respectado e alleo ao vaivén das modas. A este prestixio e á vixencia do seu traballo moito contribuíu a infatigable investigación de Martins en torno ao debuxo dende as primeiras exposicións; de feito, será cos seus debuxos cos que chegará, xa a finais da década dos setenta, ao Centro Georges Pompidou de París, onde se lle dedicou unha individual. Unha coidada selección dos seus debuxos —xunto aos seus cadernos de apuntamentos, que se amosan en primicia— compoñen esta nueva proposta expositiva do MARCO.

En palabras do comisario, Óscar Antonio Molina, “a exposición concéntrase nesa parte da súa abundante produción, onde a riqueza de rexistros é a nota predominante: dende a xeometría ao xesto expresivo; dende a orde matemática ao enunciado verbal en forma de escritura, letras ou anotacións; dende a silueta á mancha; dende a figuración ao monocromo… Para a mostra do MARCO decantámonos por unha ampla selección de obras en papel e cadernos de traballo, de todas as datas produtivas do artista, evitando dende o principio a idea convencional de retrospectiva, e rexeitando a organización cronolóxica do exposto, ou todo o que conduza a crear a impresión dun falso desenvolvemento lineal en tan longa traxectoria.

Sombras e Paradoxos propón tecer diversos eixes de lectura sobre o seu debuxo, que completan e actualizan a abundante fortuna crítica recibida polo artista ao longo da súa carreira. Así, analizaremos o debuxo como sismógrafo dos estados anímicos, do pulso “vital” e emocional do creador, para comprobar como se combina en boa parte do traballo cun rigor analítico e unha capacidade para a organización dos elementos que compoñen a imaxe no plano de representación moi notables. De igual modo, os aspectos performáticos derivados da execución dos grandes tamaños habituais no artista quen, para bordalos, con frecuencia ha de empregarse como o danzarín, con todo o corpo, terán o seu espazo propio no percorrido. A selección pon tamén de relevo os límites disciplinares do debuxo de Martins en relación coa pintura, a narrativa, a arquitectura, a escenografía e/ou os seus campos expandidos na actualidade. Neste sentido, cómpre salientar as relacións que unha parte do seu mundo gráfico estableceu con outros momentos decisivos da arte durante a modernidade tardía (expresionismo abstracto e informalismo, Abstracción postpictórica, Field Colour Painting, Supports-Surfacces…). Nesta brincadeira, paradoxal e case perversa revisión da tradición canónica tardomoderna retrátase outra asombrosa capacidade máis de Jorge Martins que a nosa exposición quere destacar. Finalmente, a capacidade do seu traballo gráfico para traducir o intanxible —que non inmaterial—, como a luz, o tempo, a linguaxe ou o espazo, ocupará un último apartado nesta análise. Ao respecto, a nosa intención é subliñar como unha das máis notables características na obra de Martins, a súa asombrosa capacidade para poñer en escena, dentro dos límites do papel, dimensións simbólicas, espirituais e metafísicas practicamente inmanexables fóra do plano da imaxe. O título da mostra, suxerido polo propio artista, apunta cara a esta dimensión un tanto insondable da arte dende o seu estadio nuclear: o debuxo.”

Dous aspectos que cómpre salientar da exposición de Jorge Martins no MARCO son, por unha banda, a inclusión dos seus cadernos de apuntamentos, que se mostran en primicia, e nos que o artista anota pensamentos, bosquexos e ideas para debuxos e pinturas. Por outra, a presentación dunha publicación —un libro de artista co que o MARCO inicia unha colección— que recolle, por vez primeira, a súa obra literaria, precisa e poética ao mesmo tempo.

EDUARDO GRUBER (Santander, 1949) é un pintor a quen sempre tentou o debuxo e a obra sobre papel, non como bosquexo senón como obra final. Artista polifacético, ten realizado esculturas, intervencións no espazo, instalacións, escenografía (de ópera para Pilar Miró), e ten publicado varias novelas.

A mostra do MARCO reúne unha selección de obras recentes, debuxos e obra sobre papel, na que resulta central a presenza da palabra, do relato, da literatura. Faise especial fincapé na relación entre literatura, pensamento e imaxe, tan presente na súa obra como a paixón pola metáfora. Obras co fío condutor do azar, ese límite case imperceptible, ese espello que, unha vez traspasado, nos permite vivir outra vida, habitar outro escenario. En suma, uhna selección de pezas, a modo de pequeno salón de afirmacións, ecos e reflexos, que permite percibir o xeito de traballar dun artista que, dende a pintura, sempre tenta a obra total.

Os debuxos de Eduardo Gruber (Santander, 1949) resultan especiais porque conteñen todo o proceso de traballo. Parten dun motivo, con frecuencia prestado pero apropiado, a partir do cal desprega e desenvolve a obra. Debuxa, escribe, engade ou resta, busca a escala ideal. Só na acuarela procede leve e preciso, limpo e atinado. Sempre é audaz, áxil levando o espectador cara á imaxe desexada, que contén buscas e pegadas. Moitos dos seus debuxos teñen ritmo cinematográfico ou semellan intensos contos curtos e longas sagas noveladas. Ás veces son pequenos, en ocasións murais, pero sempre enigmáticos, misteriosos, confesionais, sutís.

O salón dos espellos reúne traballos recentes sobre papel nos que conviven a liña, o texto e a grafía. Arranca cunha reflexión sobre o azar, ese fino espello que separa ou une realidade e fantasía, violencia e placidez. Como na Alicia de Lewis Carroll. Despréganse a continuación un libro de libros, resultado de anotar os da súa biblioteca, en aparente e sincero descoido; retratos apaixonados de escritores, unha sutil e evocadora historia de sombras, e un estraño cadáver exquisito. Ao seu carón, un mural máxico, por se alguén pensaba que o debuxo era unha ocupación fugaz, pasaxeira, de entreactos.

Horario: luns a venres de 17:30 a 20:30 e sábados de 11:00 a 14:00 e de 17:30 a 20:30. 

Desde o 10 de outubro ata o 4 de xaneiro poderemos visitar na Sede Afundación Sonoro Empeño, unha exposición formada por 51 pezas que teñen na música, de forma directa ou indirecta, a súa protagonista. Paralelamente á mostra desenvolverase un amplo programa de actividades que se estenderá ata o mes de xaneiro, co propósito de transgredir o concepto tradicional de exposición e crear un proxecto multidisciplinar que combine o lúdico, o didáctico e o interactivo.

Os obxectivos fundamentais con esta nova proposta, formada a partir das coleccións de Abanca e Afundación, son dous: estender a programación máis aló da propia exposición, amosando na práctica o diálogo permanente entre as distintas disciplinas artísticas, e desenvolver a actividade cultural fóra dos espazos que tradicionalmente a acollen.

A mostra está dividida en catro seccións segundo o seu concepto o temática: iconografía musical, festas e danzas, a música na infancia e a sinestesia. As pezas no seu conxunto abordan este diálogo desde diferentes perspectivas, en forma de reflexións que acompañan ao visitante ao longo de todo o percorrido.

Ademais das visitas guiadas todos os xoves ás 19:00, a programación de actividades de Sonoro Empeño vén do máis cargada: ao longo destes meses haberá música en directo na propia sala de exposicións da man de Hércules Brass, Red Vox Gospel Choir e Carlos Quintá coa aula de acordeón diatónico da E-Trad. Do 16 de outubro ao 20 de novembro terá lugar un ciclo de cinema formado polos filmes Mr Turner, Loving Vincent, La dama de oro, Big eyes e El profesor de violín. Por último, para as crianzas, haberá distintos obradoiros de instrumentos musicais reciclados e o concerto de Percubebé, ademais das visitas para escolares, desde infantil a bacharelato.

Esta é unha exposición que agrupa uns corenta bosquexos e debuxos orixinais de Carlos Maside (Pontecesures, A Coruña, 1897 – Compostela, 1958) que finalmente foron publicados no xornal El Pueblo Gallego, entre 1927 e 1936. A exposición complétase coas reproducións das páxinas nas que ían publicadas as viñetas e cun vídeo, realizado pola comisaria, no que se poden ver outros debuxos que Maside fixo para a prensa.   A totalidade dos debuxos orixinais incluídos na exposición, pertencen ao legado dos herdeiros e depositados no Museo Carlos Maside de Arte Contemporánea, en Sada.

A exposición poderá visitarse ata o 19 de xaneiro.

Este mércores terá lugar a apertura desta nova exposición onde o humor é o protagonista grazas ás viñetas do ilustrador e humorista galego, Luis Davila, coñecido polo seu traballo “O Bicheiro” no Faro de Vigo.

A apertura contará coa oportunidade de poder ver como este ilustrador realiza en vivo e en directo unha das súas viñetas, ademais de poder sacarse fotos nun moi especial photocall.

A exposición poderá visitarse TOTALMENTE DE BALDE dende o 6 de novembro de 2019 ata o 12 de xaneiro de 2020 no horario de apertura habitual do museo.

Lugar: Sala de exposicións temporais do Museo do Mar de Galicia

Horarios Museo:
– Luns: Pechado
– Martes a venres: 10-14 e 17 a 19
– Sábados, domingos e festivos: 11-14 e 17-20

A presentación terá lugar o propio venres 15, ás 20.00, no transcurso dun acto no que os membros do xurado darán a coñecer os traballos gañadores desta edición, e entregarán os premios, acompañados por representantes do Concello de Vigo e empresas colaboradoras.

A exposición: Simbiose, Sinerxía, Harmonía, Espertar

Do 15 novembro 2019 ao 12 xaneiro 2020

Tomando como punto de partida esta edición 2019, o Espazo Anexo do MARCO —situado na praza peonil posterior— acolle unha mostra dos traballos presentados nesta XXIV edición do Maratón en torno aos catro temas propostos: Simbiose, Sinerxía, Harmonía, Espertar. De todas as obras presentadas, un xurado de selección elixiu 17 series que se exporán en formato panel, xunto ás obras presentadas por todos os participantes, que se exhibirán tamén nun formato menor.

A mostra, que permanecerá aberta ata mediados de xaneiro, é un referente para grande cantidade de persoas afeccionadas á fotografía, participantes ou non no maratón. Unha oportunidade para gozar dun conxunto de imaxes diversas nas súas características formais e técnicas, e para comprobar o xeito en que cada participante elixiu representar os catro temas con orixinalidade e coherencia.

“Rompe. Xoga en Igualdade” consta de 18 paneis cheos de poesía visual que teñen por obxectivo cambiar o mundo e golpear as conciencias. É unha mostra itinerante creada por Isabel Blanco e Irene Silva e con fotografías de Noemí Chantada, protagonizada polas famosas bonecas “Barbie”, que foron intervidas para denunciar de forma impactante e rompedora a desigualdade entre homes e mulleres. Pretende “romper” e reivindicar a igualdade entre mulleres e homes, así como concienciar á sociedade da igualdade de oportunidades entre mulleres e home e do fin da discriminación e da violencia contra o 52% da poboación. Para lograr estes obxectivos hai que “romper” e
traballar arreo para evitar a invisibilidade das mulleres.

A exposición xa precorreu no presente ano un total de 14 concellos, 13 deles da provincia de Pontevedra (Cangas, Pazos de Borbén, Baiona, Cambados, Ponte Caldelas, O Grove, A Guarda, Campo Lameiro, Vigo, O Rosal, Gondomar, Soutomaior e Redondela) e, fóra dela, chegou á Deputación de Lugo.

Poderase visitar en FOANPAS ata o 7 de xaneiro, de luns a venres de 9.00h a 14.00h e os martes e xoves tamén de 16.30 a 20 horas.

O “Certame Internacional de Arte PLASTIKA” consolídase en Vigo. A intención é sumar creando redes con artistas, institucións, espazos creativos, público… para así xerar comunidade traballando pola diversificación e divulgación cultural.

Este ano contan coa participación do Museo do Mar de Galicia, onde se exporá a mostra resultante da selección do xurado e coa colaboración da Deputación de Pontevedra na impresión do catálogo.

Nesta exposición poderán ver as 30 obras seleccionadas polo xurado do CERTAME DE ARTE INTERNACIONAL “PLASTIKA 2019”.

Este certame é unha importante cita no eido da creación contemporánea en Galicia, unha mostra internacional, multidisciplinar e multixeracional, de gran calidade artística e estética, que ofrece a oportunidade de apreciar o traballo dun importante número de creadores e creadoras contemporáneos/as.

Inauguración: MARTES 3 de decembro.
Clausura e fallo do xurado: SÁBADO 11 de xaneiro.

A mostra poderá visitarse TOTALMENTE DE BALDE, no espazo adicado ás exposicións temporais do Museo e permanecerá aberta ao público do 3 de decembro de 2019 ao 11 de xaneiro de 2020 no horario de apertura habitual do museo

(martes a venres de 10:00 a 14:00 e 17:00 a 19:00 e sábados, domingos e festivos de 11:00 a 14:00 a 17:00 a 20:00 , excepto 24 e 31 decembro e 5 xaneiro abren só de mañá, 25 decembro e 1 de xaneiro pechan)

O colectivo VigoHistórico continúa coa súa campaña en positivo para por en valor os espazos que se desperdiciarán coa construcción do túnel baixo a Porta do Sol con saida en Elduayen. Unha das accións que levou a cabo foi recopilar durante dous meses obras de varios autores coa temática do Paseo Alfonso e o impacto que terá o túnel. Diferentes artistas dan a súa visión sobre o balcón da ría.

A inauguración terá lugar o xoves 12 de decebro, as 19:00 na cafetería El Castro do Paseo Alfonso. As obras estarán expostas ata o 23 de decembro, non se descarta a exposición en outros emplazamentos.

VigoHistorico busca deste xeito chamar a atención da cidadanía sobre o valor patrimonial que ten a cidade, e da importancia de reivindicalo e coidalo. Segue insistindo que por este e máis motivos (ecolóxicos, culturais e seguridade de edificios) vale a pena buscar outras alternativas diferentes para a Peonalización que non pasen por construir un túnel. Unha Peonalización gradual, con redución de tráfico escalonada, acostumandonos a coller menos o coche, mantendo o transporte público ata que se instalen infraestructuras que permitan acceder a zona; permitiría alcanzar o mesmo obxectivo pero facendo un casco vello único, con moitisimo valor social, turístico e patrimonial. Pola contra, as ramplas do túnel divididen en dous as zonas peoniles actuáis. A peonalización gradual quizáis tarde máis tempo, pero o resultado vale moito a pena.

A imaxe destacada pertence a un dos carteis que se exporán na mosta. A autora é María Lago.

O vindeiro venres 13 de decembro, ás 20:30 horas, a Galería Apo’strophe presenta Golem, a primeira exposición individual do artista Óscar Aldonza (Santiago de Compostela, 1976) en Vigo.

Comisariada por Íñigo Rodríguez a mostra inclúe pezas da súa última etapa artística na que expande a súa liña de traballo cara á pintura e a instalación, ademais da escultura. O resultado é esta exposición que se poderá desfrutar nos espazos de Apo´strophe ata o 3 de xaneiro de 2020, e na que o comisario profundou nas dúas grandes liñas de traballo exploradas por Aldonza neste período: a representación do constructo psicolóxico do eu e a experimentación visual da nova masculinidade.

Thomas Canet (Berlín, 1975) é un fotógrafo autodidacta fincado en Madrid. Onde se converteu nun dos mellores retratistas do panorama nacional, traballo co que deixou rexistrado a personaxes tanto do mundo do espectáculo como de calquera sector de interese.

Directo e carente de artificios e de detalles vacuos.

Thomas Canet é un fotógrafo incansable que dsicurre con igual comodidade no campo profesional que no persoal, porque a fotografía é parte inherente da súa vida, e unha maneira de buscarse en cada imaxe realizada. Por iso Canet é máis que un excelente retratista, é un fotógrafo complexo e poliédrico.

En “Criptogramas”, o seu primeiro libro monográfico, non só non hai pousados, se non que se mergulla na abstracción monocromática sen outra premisa que a liberdade creativa. A través dos 4 tomos, as imaxes en branco e negro son parte dun xogo, cunha mensaxe por descubrir, un xogo que pode completar o observador.

Nesta ocasión preséntanos “Zona Dark”, unha parte moi persoal do seu traballo, no que ven fotografías realizadas en Nova York e Madrid. Todo o traballo é unha mirada a recunchos particulares desas dúas cidades e aos seus protagonistas. Aquí aparece a cor de novo, denso, inquietante e escuro pero fascinante.

A exposición estará ata o 7 de xaneiro.

O próximo mércores 18 de dicembro Alfons Freire (promotor e coordinador de Cubo-Vigo) presenta unha pequena exposición na sala anexa de Apo’strophe (Plaza Elíptica – Vigo) baixo o título “PIZARRAS”.

O acto comezará las 20.00 e a mostra estará dispoñible ata o 24 de xaneiro.

A exposición recolle, en papel impreso, 12 imaxes dixitais creadas por Alfons Freire nestes últimos meses. Todas elas forman parte dunha serie que leva o título de PIZARRAS. A lousa como metáfora de calquera superficie usada como medio para a comunicación visual. Desde as rocas dunha cova ata os lenzos, pasando polas tablillas de cera ou os distintos tipos de papel, todos eles soportes sobre a que trazar números, letras ou debuxar, con maior ou menor eficacia, con maior ou menor perdurabilidad.

Alfons Freire dirixe unha empresa de deseño editorial. Os seus clientes son, na maioría dos casos, empresas estranxeiras polo que o seu traballo afai resolverse a través de Internet. Dada esa dispoñibilidade espacial, Alfons Freire trasladouse a vivir a Vigo fai un par de anos desde Barcelona. Neste tempo, entre outras cousas, puxo en marcha o proxecto CUBO. Un espazo no centro da cidade que pretende dar cabida a todo tipo de actividades culturais, sociais e políticas.

Esta é a súa primeira exposición desde fai uns catro anos (as últimas foron na sala Sargadelos de Barcelona e en 4, Barbier en Nîmes). Hai poucos días foi seleccionado polo xurado de Plastika19 e a súa obra “Esperando la llegada de los bárbaros” exponse actualmente no Museo do Mar xunto co resto dos finalistas.