‘Desconexión’ e a necesidade de desconectar de nós mesmos
Todos temos a capacidade de ser boas ou malas persoas. Amables ou rosmóns, entusiastas ou pesimistas, soñadores ou gafes. Todos, en maior ou menor medida, temos algo de todo isto. Xurxo Cortázar enfróntanos a esta dualidade a través do espectáculo ‘Desconexión’. Unha obra aceda que nos pon de fronte contra nós mesmos e a nosa bipolaridade. Sábado 19 e domingo 20 na Sala Ártika.
Cortázar dá vida ao individuo 299/1973 FK3 que vive conectado a un semáforo regulando o tránsito de peóns. Cando viste traxe verde é amable e deixa pasar, cando viste traxe vermello é malencarado e manda parar. Un día sofre unha avaría no seu sistema que fai posible que poda desconectar da súa rutineira vida e fuxir cara a liberdade. Máis, neste periplo vaise atopar con diversas situacións que vai ter que resolver coa dignidade que lle permita o feito de ser un monifate sen personalidade definida. Situacións que na súa maioría todos temos enfrontado e que deixan en evidencia as nosas carencias. O monigote do semáforo representa unha sociedade tremendamente insatisfeita que vive engaiolada na cómoda rutina e que cando ten a oportunidade de saír non é capaz tampouco de acadar a ansiada felicidade. Quizais polo simple feito de que a felicidade non está nin fóra, nin dentro. Está no interior de cada persoa.
Xurxo Cortázar é, sen dúbida algunha, a peza clave deste espectáculo. Durante os 75 minutos que dura a obra, Cortázar é a única persoa enriba dun escenario austero. O actor é capaz de recrear situacións do máis diversas sen que apenas mude nada en escena. Un texto moi traballado, no que se nota a man de Santiago Cortegoso (director do espectáculo), ten gran parte do mérito. A sonoridade é outro dos aspectos clave desta obra. Os espectadores, acostumados a recibir a maior parte da información a través da vista, teñen que agudizar os ouvidos para seguir o que está acontecendo no escenario. O pitado dun coche, o barullo dun grupo de escolares que van de excursión, o piar dos paxaros anunciando un día soleado… A través dos sons, cada espectador é capaz de recrear as diferentes situacións que vai vivindo o protagonista. Un exercicio de imaxinación que fai que ninguén vexa exactamente o mesmo espectáculo.
Últimos posts de Tamara Novoa (ver todos)
- Cynthia Menéndez: «O Vigo industrial é máis significativo e digno que o das luces» - 25 Marzo, 2025
- María Oruña mergúllase na ría de Vigo na súa última novela - 1 Marzo, 2025
- Abre as portas A Nubeira, o novo centro social da cidade - 18 Febreiro, 2025
- Artur Puga, bailarín e músico: «Facer unha foliada en Churruca xa non se ve raro» - 31 Xaneiro, 2025
- Anxo Cabada, fotógrafo: «Pediría que o gasto das luces se reparta un pouco en cultura» - 3 Decembro, 2024