Cantares viaxeiros

“As cancións son criaturas, delicadas criaturas, ás que hai que coidar para que non se altere en nada o seu ritmo. Cada canción é unha marabilla de equilibrio, que pode romper con facilidade: é como unha onza que se mantén sobre a punta da agulla”.

Federico García Lorca.

A nosa máis internacional e, polo tanto, viaxeira da lírica, Ainhoa Arteta, preséntanos un delicioso programa de cancións de autores españois. Compositores unidos entre si por unha vida fecunda -aínda que lamentablemente breve, pois ningún deles, salvo Barbieri, chegou a cumprir os cincuenta anos – volcada no amor ao enxebre e ao folclore; unidos tamén, en non poucos casos, pola amizade como a que se profesaban Obradors e Lorca ou Granados e Albéniz.

Todos eles amantes do español e o tradicional como nosa soprano e tamién poetas e grandes viaxeiros.

Dunha sofisticada ensoñacion vístense as “Balades Italianes” de Albéniz, refinada poesía armónica que nos convida a franquear os limiares deses salóns do XlX, escenario de animadas, memorables veladas. Podémonos imaxinar sen dificultade a Ahinoa encarnando á fermosa Marquesa de Bolaños, autora do texto italiano, para quen se compuxo este singular ciclo de cancións.

O incansable viaxeiro Albéniz lémbranos que estivo en Málaga. Esta vez o vehículo da postal sonora que nos remite é o piano só nas mans de Javier Carmena. Biznaga e salitre nas ondas do pentagrama.

Tradición oral e historicismo bríndanos, a continuación, unha breve e acertada selección das cancións clásicas españonlas do mestre Fernando Obradors. Pero desde logo nesta liña leva a palma Federico Garcia Lorca.

Qué dicir sobre o granadino? Pouco hai que engadir á elocuente franqueza das súas palabras, sempre ungidas de entrañable candor: “Estudei durante dez anos o folclore do meu país con sentido de poeta, son o toliño das cancións”.

E a viaxe termina na Pradería de San Isidro. Granados e Barbieri arrincan a golpe de corchea aos personaxes dos cartóns para tapices e os lenzos de Goya, o gran cronista da época: tomados da man vemos pasar simpáticos e simpáticas, uns discretos, resoltos outros, ou tímidos… e algunha gallarda Paloma.

Tindersticks actuará por primera vez en Vigo el próximo 23 de febrero de 2020 en el Teatro Afundación (Vigo), en el primer concierto de la nueva edición del ciclo Xacobeo Importa.

Tindersticks é un grupo de rock formado en Nottingham, Gran Bretaña en 1991. O son do grupo parte do pop independente ao que incorporan arranxos orquestrais, de jazz e de soul. O seu selo distintivo márcano a profunda voz de barítono de Stuart A. Staples, que lle emparenta cos crooners clásicos, e as sofisticadas orquestracións de Dickon Hinchliffe, que utiliza unha ampla variedade de instrumentos que contribúen ao ecléctico son do grupo. Entre eles están o piano Rhodes, carillón, vibráfono, violín, trompeta, fagot ou o órgano Hammond.

O 25 de Febreiro do 2020 (martes de entroido e festivo en Vigo) será o día que nos visiten Supersuckers a banda liderada por Eddie Spaghetti. Nos 90 deixaron o seu Arizona natal para asentarse en Seattle, onde serían fichados por Sub Pop e formarían parte de toda aquela escena creada por bandas como Nirvana, Soundgarden, Peral Jam, Mudhoney.. que denominarían GRUNGE, aínda que sen renunciar nunca dese son que oscila continuamente entre o Punk e o Country Rock. A súa fama despuntaría sobre todo con ” The Evil Powers of Rock ‘ n’ Roll” (1999), é entón cando comezan a ser uns super vendas e ábreselle a porta para virar con: Social Distortion, The Reverend Horton Heat, Steve Earle, Lucinda Williams, Willie Nelson, White Zombie, Motorhead, The Ramones… Hoxe en día seguen sacando discos e tocando en grandes festivais ou pequenos clubs sen descanso, porque como di Eddie “Todo pasa demasiado rápido, así que mellor aproveitalo”.

Ademais veñen con algo extra, un novo disco debaixo do brazo que estarán a presentar en exclusiva “Play That Rock N’ Roll”

Para solistas amateur ou pro que buscan un oco para tocar ou cantar estilos dos máis visibles como o rock, folk, pop, jazz, blues… Pero tamén para os músicos e/ou instrumentos que NON atopan sempre o seu espazo nas jams e nas salas: rap, opera, heavy, experimental, música clásica/conservatorio, etc.

Fomentando un espazo para músicos timidos e para xente nova, o pracer de tocar un solo onde te poidan oír, pero sen verte, xa que estarás, literalmente, nun espazo de 1m cadrado entre dúas prantas. Case como tocar na casa.

Todos os estilos musicais son benvidos, excepto os que conteñan letras racistas, homófobas ou excesivamente vulgares.

Os solistas actúan nun oco entre as 2 prantas. Así, non se pode ver ao solista, só poderás oílo. Haberá un descanso entre cada solo para facilitar a mobilidade do publico e dos artistas.

Non se pode subir ou baixar as escaleiras mentras alguén esté actuando (cada músico ten un tempo aproximado de 2-3 temas, uns 10 min.)

Por cortesía, aínda que o estilo non sexa do voso agrado, e aínda que sendo un bar non pedimos silencio total, pedimos que non se fale moi alto no transcurso das actuacións.