CAMELIAS MASCOTAS

High Paw: «Unha muller que entra nun grupo ten que deixar de ser vista como un ser fodible»

Publicado o por

Coñecida como High Paw, Paula Herrero (Vigo, 1993) está a despuntar na escena local do reggae. Neste ano en que recibiu, canda o grupo Elephants Yard, un galardón na sétima edición dos Premios Martín Códax da Música, a pesar de ver truncada a súa xira de concertos por mor da pandemia, mantén unha actitude activa e reivindicativa que fai que non pare nin por un intre. Quedamos no peirao de reparacións de Bouzas, co son de fondo de estaleiros e talleres navais nas súas xornadas de traballo.

Empezaches na música sendo moi noviña, cóntanos como foron eses inicios.

Sempre escoitei moita música. Cando tiña 15 anos, uns colegas tiñan un grupo e buscaban unha cantante. Tocaban punk-rock, nesa época eu era superpunky e entrei de vocalista nesa banda, chamada Overhear. Traballamos arreo, todo o tempo libre que tiñamos era para iso… gañamos o concurso Maketón Estrella Galicia coa primeira gravación que saíu á luz. Os inicios transcorreron entre soños e letras de cagarse en todo. A esa idade eu tampouco atopaba o meu sitio, andaba sempre a criticar o mundo, pero non sabía como canalizar esa frustración. A música axudoume a sentirme un pouco en paz.

Acertamos se dicimos que o que fas agora é reggae?

Canda os Elephants Yard estou a facer reggae roots, un estilo de reggae espiritual, profundo, racial, pero con personalidade viguesa. Reivindicamos as nosas cousas a través dese espírito. Pero eu doulle un pouco a todo. Fago reggae entre outras cousas. De feito, ando a gravar cousas de hip-hop cunhas amigas.

Logo non se entende o reggae sen reivindicación?

Totalmente. O reggae naceu en Xamaica a través doutros estilos: rock steady, ska… músicas embebidas nas influencias dos EUA e tamén do soul, música de festa… Pero a realidade xamaicana non era só unha festa e había xente que intentaba recuperar o pobo baixo o xugo do colonialismo inglés… Xurdiron figuras como Martin Luther King ou Marcus Garvey, que, de feito, era xamaicano. Xente que falaba claro sobre o orgullo da negritude.

O teu primeiro grupo era punk como chegaches ao reggae?

O punk que se xerou en grupos como The Clash ou Madness bebía da cultura xamaicana. O Reino Unido recibiu moita inmigración de Xamaica, polo que estilos como o blue beep, o rock steady ou o ska fixeron acto de presenza en rúas e festas. Moita xuventude branca inglesa acabou mamando diso. Eu escoitaba moito estes estilos e, a pouco que investigaba, sempre daba con artistas xamaicanos.

Volvendo ao da reivindicación, que mensaxe queres enviar coas túas letras?

Penso que critico a sociedade de xeito integral. Non critico un ámbito só porque creo que todos os ámbitos están interconectados. Intento enviar mensaxes de activación para o cambio, cara a unha realidade que eu considero máis xusta, máis libre. Esa realidade que queremos está bastante preto, pero depende de nós acadala.

Coñecer a Wöyza tivo importancia na túa carreira?

Wöyza é para min unha figura de referencia. Sempre a seguín, influíume o feito de mirar que alguén da miña cidade estaba a facer algo con tanta calidade, manténdose sempre activa e vivindo diso. Moi importante para min. Coñecina no local que hoxe se chama Kingston Club, díxome que daba clases de canto e a partir de aí estivemos en contacto. Acabei tocando con ela, fíxenlle coros… Ver como alguén que admiraba tanto confiaba en min foi un impulso moi grande.

«Non nos poden ter outro ano sen tocar, hai moita xente que vive disto»

Estaba previsto o teu novo disco para este ano, pero demorouse o lanzamento por causa da COVID-19. Como che está afectar a pandemia?

Son unha persoa que moito centrada no directo, é o punto forte dos meus e é co que máis desfruto. Perder as actuacións ao vivo obrígame a centrar o obxectivo noutras cousas. Iso tamén está guai, porque levo tempo querendo ter estudio propio na casa, para producir cousas novas. O que pasa é que estou a abanear. Eu non tiven acceso a ningún tipo de prestación económica. A vida das persoas que traballamos na música sempre foi dura a nivel laboral e agora queda en evidencia a falta de protección ao respecto. Non nos poden ter outro ano sen tocar, hai moita xente que vive disto. Ha chegar o momento en que todo estoupe e iso acóugame. No mundo da música temos unha rede a pesar de que non haxa un sindicato ou un teito común, defendémonos entre nós. Eu non barallo vivir doutra cousa, igual chega o día en que o teña que facer, pero non quero.

Que imos atopar neste novo traballo?

Levo moito tempo traballando con Elephants Yard, non como grupo senón como colectivo, facendo cousas xuntos. Temos unha onda entre nós que por fin se manifesta en forma de música. Este disco son catro temas en galego que soan moi ben.

Xunto a eles facías as jams na sala El Contrabajo. Como funcionaban nunha cidade como Vigo?

As jams eran un espazo moi importante e moi especial, viñan unha chea de instrumentistas que son moi bos co seu instrumento pero que saen da súa zona de confort porque realmente non estaban acostumados ao reggae. Penso que foi unha triunfada conseguir facer unha jam de reggae unha vez á semana nunha cidade como Vigo, paréceme súper importante.

«Vigo é un lugar potentísimo a nivel musical, pero está abandonado»

Como ves a escena musical na nosa cidade?

Considero que Vigo é un lugar potentísimo a nivel musical, pero está abandonado. A xente que pode tomar decisións para impulsar a música, as institucións, non só non facilitan as cousas, senón que poñen trabas para todo o que non sexa a súa propia programación. E, para o meu gusto, teñen un criterio musical bastante pobre. Eu non son técnico de cultura, pero guíanse por cousas mainstream, polo número de seguidores nas redes, polo caché ou polo éxito na televisión. Non existe a vontade de mostrar cousas novas, de crear espazos nos que ensaiar, coa excepción das salas de ensaio de VigoSónico, un salvavidas nesta cidade. Hai moitísimas persoas facendo boa música, pero non hai un seguimento, un apoio para toda esta xente. Non hai nada diso.

High Paw & Elephants Yard resultastes recibistes unha alegría na VII Edición dos Premios Galegos da Música Martín Codax, na categoría musical de reggae, ska e mestizaxe.

É o primeiro ano que nos presentamos e é brutal gañar! É moi importante, porque ademais é un recoñecemento que fai a asociación de Músicos ao Vivo, é dicir, do gremio. É un momento raro, porque un premio destes date a coñecer dando pé a que a xente te chame para facer bolos, e agora… Pero por suposto que estamos contentas: agora que imos sacar o EP, podemos demostrar que estamos á altura do premio.

Formas parte do colectivo feminista 85C. Viviches situacións machistas no ámbito da música?

Si, claro, como tamén as vivín paseando pola rúa ou indo á tenda. O reggae non é machista, machistas son certas persoas. No reggae promóvese unha mensaxe amor, paz e unidade, pero si que se dan no seu seu situacións de paternalismo extremo. Ás veces impoñerse é difícil, porque non estou a falar de situacións agresivas, pero hai cousas que no fondo resultan ofensivas. Non son violentas pero violentan. Sobre todo cando veñen de xente con máis poder cá unha, promotores e demais xente que toma decisións que supoñen cartos.

Aínda é raro ver mulleres guitarristas.

Eu son unha instrumentista un pouco pobre. Sen saír da cidade, coñezo mulleres guitarristas que son tremendas. Hai moito talento feminino nos conservatorios, pero hai unha desconexión entre os proxectos musicais máis populares e considerada música culta. No conservatorio non se promove que esteas en proxectos que non sexan desa música culta. Esta música popular está na rúa, ambiente que moitas veces está tomado polos tíos. Non faltan mulleres instrumentistas; falta que caia o heteropatriarcado, para que as relacións entre as persoas non estean condicionadas polo xénero. Unha muller que entra nun grupo ten que deixar de ser vista polos compañeiros como un ser fodible. Eu pasei por ese tipo de cousas.

Por que escolliches o recheo de Bouzas para esta entrevista?

REVISTA NOVEMBRO

Paréceme unha cousa horrible encher o mar, responde totalmente a intereses industriais e comerciais, non ten razón de ser a nivel antropolóxico. Gústame ocupar este espazo porque parece que aquí só se desenvolven actividades que teñen que ver co bombeo económico, a min gústame pasear por aquí. Ademais neste peirao non entra a policía, alén da policía portuaria. E iso tamén me encanta.

Por Tamara Novoa

[Esta entrevista está publicada na revista A movida de decembro . Podes consultala na versión dixital ou facerte con ela de formar gratuíta nos nosos puntos de distribución. Se queres aproiar o noso proxecto e comezar a recibila na túa casa faite #AMOVIDALOVER ]

The following two tabs change content below.
My Twitter profileMy Facebook profileMy LinkedIn profileMy Instagram profile

Tamara Novoa

Xornalista por vocación. Marchou a Londres estudar un master en Xornalismo Internacional e tras traballar varios anos en Barcelona nunha Asociación sen ánimo de lucro, decide volver ao seu Vigo natal. Na actualidade é unha das creadoras deste proxecto. O que lle permite desenvolver unha das tarefas polas que sinte maior paixón: contar historias relacionadas coa cultura e a movida da súa ben querida cidade olívica.