CAMELIAS MASCOTAS

Íñigo Redondo: “Estaba convencido de que esta novela podía publicarse con certa dignidade”

Publicado o por

Onte Íñigo Redondo estivo en Vigo presentando a súa primeira novela Todo esto existe. Considerado por boa parte da crítica como o escritor revelación do ano, charlamos con Redondo que nos dá as claves para aproximarnos a unha historia que transcorre na Ucrania poscomunista e na que un profesor secuestra a unha alumna, por petición dela.

Iñigo Redondo posando coa súa novela ‘Todo esto existe’, onte en Vigo | Pablo V.

Como acabou un arquitecto escribindo unha novela?

A pregunta sería máis ben como acabou un novelista estudando arquitectura. Recórdome desde sempre lendo, apuntando e subliñando. Logo pasei de escribir catro cousas que me suxería o que lía a comezar a compoñer algo en formato poético. De aí pasar ao relato foi algo normal, o que pasa é que mentres tanto estudei arquitectura, pero o tema de escribir estivo sempre.

Recibiches o non de moitas editoriais antes de que Penguin Random House te dixera que si, que te fixo persistir?

Eu son bastante pesado e dou a brasa (risas). No 2004 quedei finalista nun certame de xóvenes creadores de poesía, logo gañei un concurso cunha obra de teatro e cría que esta novela merecía unha mínima atención, cría que se podía publicar con certa dignidade. Eu non teño contactos no mundo editorial e o meu valor era a novela e o único que podía facer era enviala. De maneira que cada vez que me viña un mail plantillero de volta, sempre tiña a sensación de que non a leran. E pensaba que só facía falta que alguén a lera, non para convertela na novela do ano, nin escritor revelación nin nada diso pero simplemente para que aparecera nun catálogo dunha editorial. O que non imaxinaba era o que está ocurrindo agora.

Comentabas que fixeches teatro, unha das cousas que sorprende desta novela é que en certas partes os diálogos son moi fluídos case sen interrupción.

Si, os diálogos entre entre Alexei e Irina teñen chamado a atención. Escribín teatro no seu día porque me pareceu o formato adecuado para aquela historia e non sei se algo diso acabou filtrándose ata aquí. Si que acontece que os diálogos son un pouco marcianos porque son entre un señor na corentena e unha rapaza na adolescencia. Cando pos a falar a dúas persoas tan afastadas danse diálogos de sen sentido.

Por que decidiches ambientala en Kiev?

Esa é unha das decisións máis importantes da novela. Viaxei a Kiev no 2011, nese ano eu aínda percibín o saldo humano que tivo a caída do Comunismo. Ese momento no que un montón de xeracións abrazaron a utopía comunista e esa utopía derrúbase levando por diante todo é arrepiante. Salvando as distancias, pode parecerse ao que aconteceu aquí coa ditadura, Franco embalsamado xa no conxelador e nós seguíamos a xogar á ditadura, o que pasa é que alí emocionalmente é a inversa. Eles seguían xogando ao comunismo porque abrazaran o comunismo voluntariamente. Chegaran ata aí, era o seu logro. Ao caer ese logro lévase por diante á xente. Aquí era ao contrario, era algo do que había que librarse.

Pero esa viaxe a Kiev foi intencionado para escribir o libro, non si?

Si, fun a Kiev a tiro feito porque tiña claro onde ocorría a historia. Tiña algunhas intuicións do final da novela. Precisaba visitar o sitio para ver que condicións tiñan que darse á hora de montar esa historia que tiña intuído… visitar Kiev ten tantísima potencia: esas avenidas infinitas, ademais fun a finais de novembro para percibir o frío, a carencia de luz faise noite súper cedo, ver as condición de vida do lugar é poderosísimo.

Que farías ti ante un ‘por favor secuéstrame’?

A miña forma de construír as personaxes e poñerme no seu lugar, entón se a nena lle di a Alexei secuéstrame e el a secuestra cabe esperar que eu tamén o faría. Eu me comportaría en bastantes cousas, non en todas, como estes personaxes.

Introduces neste libro o difícil que é ás veces tomar certas decisión e o difícil que diferenciar entre o ben e o mal.

Un suceso como o que ocorre aquí, que é un delito porque se trata dun secuestro, aínda que sexa un secuestro voluntario está solicitado por unha nena de 16 anos que non sabe o que pide e que ademais está nunha situación límite… A miña tarefa era tomar a suficiente distancia para que un feito que aparentemente é totalmente negativo poida ser algo que polo menos comprendes.

A charla que deches onte  levaba como título ‘Os límites da intimidade’, é un tema que tamén tratas na novela.

Toda esta historia é unha escusa para falar da intimidade, do que acontece detrás de cada ventá, tras a porta pechada do veciño que vive ao outro lado do corredor e pensas que é un asasino en serie. A través desta historia nos achegamos a como se constrúe esa intimidade, estes dous personaxes teñen que atopar o libro de instrucións para convivir nunha mesma vivenda. O lector vai vendo como van chegando os seus acordos, as súas claves, como de repente todo salta polos aires por un capricho e logo reconcílianse…

Na novela practicamente só hai dúas personaxes que teñen por tanto moitísimo forza. Como as construíches?

A novela que eu quería escribir non ía de personaxes, pero dalgún modo durante a propia construción da novela dinme conta de que a forma máis sensata de facer que alguén se poida aproximar as miñas elucubracións é creando personaxes ben debuxados para que poidas empatizar con eles. Os personaxes son unha escusa para comezar a viaxe. A forma de construílos é convivindo con eles, durante a redacción da novela os tes na cabeza e pensas que farían eles en cada situación que vas atopando no teu día a día.

Que farás agora, seguirás escribindo?

REVISTA NOVEMBRO

Non teño idea do que pasará… Xa teño os meus diagramas, eu constrúo a ficción e logo vou armando a historia, quizais pola miña faceta de arquitecto vou montando así a novela. Pero non sei ben onde acabará todo isto.

Pero vas pola carreira de novelista?

Do mesmo modo que me custaría deixar de escribir, custaríame deixar de facer proxectos, teño o meu socio no estudo e non me vexo fóra da arquitectura.

The following two tabs change content below.
My Twitter profileMy Facebook profileMy LinkedIn profileMy Instagram profile

Tamara Novoa

Xornalista por vocación. Marchou a Londres estudar un master en Xornalismo Internacional e tras traballar varios anos en Barcelona nunha Asociación sen ánimo de lucro, decide volver ao seu Vigo natal. Na actualidade é unha das creadoras deste proxecto. O que lle permite desenvolver unha das tarefas polas que sinte maior paixón: contar historias relacionadas coa cultura e a movida da súa ben querida cidade olívica.