El Drogas publica en outubro cinco discos baixo o título “Sólo quiero brujas en esta noche sin compañía”, cada un cunha ambientación musical, temática, arte ou coprodución diferente; máis unha voz, a súa, que muda de pel como as serpes. Non existe bruxería tras esta pluma que non dorme, só palabras indomables que voan con garras e luz por camiños imposibles

Enrique Vilarreal (Pamplona, 1959) propón unha viaxe por 42 historias curtas eclécticamente instrumentadas polos seus habituais compañeiros de banda, máis interesantes colaboracións ao longo da travesía, como Natxo Zabala atravesando versos cunha guitarra clásica, Carolina De Juan, voz dunha Europa en chamas, ou Jimmy Barnatán nunha canción que explotou nos teus ollos.

Por suposto, aquí hai rock, patada na boca, como é habitual nel, pero engade unha luminosidade e nudez acústica nova, hardcore, música negra, industrial. Versos que rabuñan, salpican bágoas, literatura, actualidade, amor, compromiso social, linguaxe tabernario, poético e ata un circo imaxinario demasiado real.