REVISTA ABRIL

Coque Malla: «Los Ronaldos non enchíamos estadios,tocabamos en festas de aldea con entrada gratuíta»

Publicado o por

[Entrevista publicada no número de outubro de 2018, previa ao concerto que deu ese mes no Auditorio Mar de Vigo. ]

Parece que o 2018 está a ser o ano de Coque Malla. Dous anos despois de El último hombre en la Tierra, o seu disco en solitario máis ambicioso e aclamado, o noutrora “Ronaldo” segue en estado de graza co álbum Irrepetible, co tema principal da película Campeones e xirando co Cuarteto Irrepetible, este 26 de outubro en Vigo.

Catro dos teus últimos cinco discos foron gravados en directo. É algo buscado ou casual?

Foi un pouco produto da casualidade, o estudio e o directo son espazos moi diferentes e cada un achega cousas diferentes. Apaixónanme os dous. É posible que eu estea máis relaxado e feliz sobre un escenario. O estudio é un proceso máis duro e esixente. Despois dos primeiros concertos dunha xira, nos que aínda a banda non está engraxada, o noventa por cento do tempo que paso no escenario é de felicidade e gozo.  

Haberá algún tipo de gravación, arquivo sonoro ou vídeo, nesta xira tan especial?

Non creo, vai ser algo único, aínda que a verdade é que non custa nada gravalo. Son poucos instrumentos, non hai batería nin baixo. Mira, acabas de darme unha idea, seguramente o grave, para que quede de recordo.

Que valoración fas do que vai de ano?

Fantástica. É un proceso que vén desde La Hora de los Gigantes, o disco que veu despois da reunión de Los Ronaldos. A xente xa non ía aos concertos a ver ao cantante nin a escoitar as cancións de Los Ronaldos. Ían porque lles gustara moito ese disco. Isto foi medrando moito e estalou con El último hombre en la Tierra. Foi un salto moi grande. Tamén con Mujeres no seu día. Pero o salto meirande de todos foi, sen dúbida, con Irrepetible.

Cres que con traballo e boas cancións conseguiches que o público maioritario deixe de verte como «o de Los Ronaldos»?

Supoño que si, sobre todo grazas a manterme fiel ao que estou a facer agora. Non tirar da nostalxia nin do pasado que, se non hai un presente que o xustifique, axiña se volve vello e rancio. Con Los Ronaldos separados, que me interesa é facer cancións e discos novos, non tirar do que está no estante dos clásicos. Creo que se percibe e agradece isto.

Sentes que estás no mellor momento da túa carreira?

Sempre digo que oxalá estea no peor, porque iso significaría que quedan cousas moitísimo mellores por vir. É evidente que é un momento incrible, ademais é un éxito moito máis sólido que o de Los Ronaldos nos oitenta. Tendemos a magnificar os oitenta, pero a industria daqueles anos en España era un desastre. Tampouco eramos un grupo moi prestixioso. Ademais do éxito entre o público está o prestixio. A xente está a acostumarse a pagar entradas, cousa que nos oitenta non pasaba. Lémbrase que Los Ronaldos enchíamos estadios e non é certo, tocabamos en festas de aldea con entrada gratuíta. Agora eu encho teatros onde a xente paga unha entrada importante. Daquela poucos grupos tiñan prestixio, e nós eramos coma unha orquestra popular de luxo.

Hai algún músico que quixeras que colaborase contigo en Irrepetible que ao final non puidese estar?

Moitísimos, pero só podería escoller a catro, e creo que eses catro son o dream team. O único que se me ocorre é David Bowie, pero fóra do imposible, pouca xente mellor que eles se me veñen á cabeza.

Que tal a experiencia con Iván Ferreiro, un dos nosos músicos máis célebres?

Incrible, porque á admiración mutua que compartimos, súmalle a amizade. Vivimos momentos de todo tipo e tivemos conversas moi íntimas e profundas. Iso no escenario transmítese, nótase no vídeo, por iso está a ter tanto éxito. Trata de dous amigos falando cos ollos, vivindo cousas de xeito subterráneo, non só de dous cantantes.

Ves isto da música como unha evolución constante? Sentes a necesidade de probar cousas novas para non caer na monotonía?

Si, pero tampouco o valoro como un reto persoal. É instintivo. A miña forma de ser, curiosa, lévame a coller a guitarra para buscar harmonías e sons diferentes. Creo que a curiosidade é un dos instintos máis fortes do ser humano, e como músico déixome levar por ese instinto. E non o paro.

Dicías que unha vez que empregas cordas e metais nas cancións xa non hai volta atrás. Veremos no teu seguinte disco un Coque Malla moito máis orquestrado?

REVISTA ABRIL

Non sei se más, pero sen dúbida as cordas van a estar presentes durante bastante tempo nos meus discos. Máis que as cordas, que tamén, o feito de fuxir dos esquemas harmónicos que xa coñezo. Ese foi o salto máis importante que fixen nestes anos. Coller a guitarra e non ir aos acordes aos que adoito ir. Eu seguía tres ou catro estruturas harmónicas básicas, e no último disco decidín saltalas e buscar outras diferentes. Cando descobres iso, é como descubrir unha mina.

Por Pablo Vázquez Varela

[Esta entrevista pertence á revista A movida de outubro de 2018. Se queres comezar a recibir un exemplar na túa casa, apoiar o noso proxecto e participar en numerosos sorteos, faite #AMOVIDALOVER nesta ligazón. ]

The following two tabs change content below.
My LinkedIn profileMy Vimeo channel

Pablo Vázquez

Graduado en Comunicación Audiovisual pola Universidade de Vigo, é un apaixoado do cine, da música e da fotografía. É director dos documentais 'O profesor', 'The Death: el reencuentro' e 'Cuna de músicos', ademais de coautor do libro 'Son da cidade', o que lle fixo coñecer aínda máis a escena musical viguesa. Ten traballado con distintos grupos e salas da cidade, ademais de participar nos últimos anos como Xurado Novo nos festivais de cine de San Sebastián e Novos Cinemas.