CAMELIAS MASCOTAS

I love Reconquista, por Pedro Feijoo (1/2)

Publicado o por

Moito me teñen preguntado ultimamente cal é o meu problema coa festa da Reconquista, que a ver por que me gusta tan pouco. Pero a verdade é que non, señor, nada máis lonxe da realidade…

As tropas francesas nunha edición pasada da Reconquista. | Fernando Laconde

Ben é verdade que nalgún momento me cuestionei publicamente que tería pasado de ter apostado polo outro bando. Á fin e ao cabo, naqueles días primeiros de 1809, o que a Historia fixo non foi outra cousa que chamar ás nosas portas e, cal vendedor de Avón, preguntarnos como queriamos entrar na modernidade: se cadra apostando polo progreso e os seus ideais de liberdade, igualdade e prosperidade que xa se espallaban por Europa (consolidando a transformación das súas principais potencias nos países modernos que agora son); ou, pola contra, talvez apertando os vellos costumes do absolutismo máis retrógrado e feroz (consolidando o camiño que nos deixaría convertidos en… bueno, no de sempre). Pero, con todo, xa daquela explicara que por moi apetecible que desde a nosa perspectiva actual, cómoda e distante, nos parecese a primeira opción, naqueles días había que estar aí. E unha cousa estaba clara: poñerse a filosofar sobre ilustración e progreso cando tes un exército enteiro ameazando con pasar a ferro e lume todo canto tes é, cando menos, complicado. Pensar no devir europeo e as súas tribulacións é moi difícil cando tes o estrondo dos canóns bruando ao teu carón, de maneira que os veciños tiveron que escoller rapidamente: Montesquieu, Voltaire e Diderot, ou a nosa muller, o noso home e os nosos fillos? A dicir verdade, a escolla nin sequera estivo entre Napoleón ou o Rei Felón: a cuestión foi vivir ou morrer.

Pero unha cousa é a historia, e outra moi distinta a festa. E si, é certo que a festa da Reconquista, tal como hoxe a coñecemos, celebra algunha que outra imprecisión e mesmo pode que un ou dous despistes históricos sobre os que, se vos apetece, podemos volver nunha vindeira entrega. Pero, como dicía, unha cousa é a historia, e outra moi diferente a festa. E contra esta última eu non teño nada que argumentar senón, máis ben, todo o contrario.

REVISTA NOVEMBRO

Porque polo que ten de celebración popular, eu non podo ser máis fan da nosa festa. Non só me gusta a alegría e o desenfado con que hoxe propios e estraños teimamos en botar a patadas aos gavachos da nosa vila senón que, ademais, tamén admiro e aplaudo publicamente o traballo que desde a organización se foi facendo para que, ano tras ano, a da Reconquista fose converténdose nunha das festas con maior proxección dentro do país. Que igual agora parece inimaxinable, pero eu lembro ben como era a cousa cando, non hai tanto, a representación teatral se facía na praza da Constitución, e aínda sobraba sitio. E sen embargo agora, se un quere ver a Cachamuíña en acción, apañado está como non vaia con tempo! E iso é bo, é moi bo.

Porque a esta cidade xa lle vai chegando o tempo de pasalo ben. De facer rúa, de saír ás prazas, de gozarse. Por moitos anos vivimos de costas a nós mesmos, instalados nese discurso de que Vigo non era máis que unha cidade industrial, gris e fea, sen historia nin tempo para gozar de si mesma. Pero agora xa está, xa pasou. The times, they are a-changin’, man! Hoxe, unha nova xeración de viguesas e vigueses, xa nados aquí, crecen libres de todos eses prexuízos, dispostos a deixar atrás as vellas ideas e a atoparse aí abaixo, listos para reconquistar as nosas rúas. Unha nova cidade que se dá cita na Porta do Sol, na praza da Constitución, na da Estrela, nas terrazas da Alameda, no porto e nos bares da rúa Real. Unha nova veciñanza que sabe que non todo vai ser gris e que, se chove, pois que chova. Porque mire, señora, aquí a choiva pode ser arte, non lle digo que non. Pero tamén lle temos un sol bonito de carallo. E unhas noites frescas, amenas, diversas. Algo está a cambiar, si, e a festa da Reconquista é xustamente iso, a gran confirmación dese cambio. Encántame saír á rúa e ver a cidade unida, conxurada nesa fonda e decidida determinación de pasalo ben. E, ademais, poñéndonos ata arriba de choripán, ese bocadillo ao que os vigueses Sniff and Crash ata lle fixeron unha canción de seu! Como vou ter nada en contra da Reconquista?

Encántame esta festa, porque penso que non pode ser máis apropiada: hoxe, a cousa xa non vai de recuperar a vila que nos arrebataron os franceses. Non, esa xa a gañamos hai moito tempo, incluso para volver perdela polo camiño. Non, eu diría que esta festa celebra outra cousa… Porque, logo de tantos anos de vivir de présa, de costas a nós mesmos, perdidos na nosa cidade, agora por fin volvemos recuperala, reconquistala. De maneira que si, agora si: esta é a nosa Reconquista.

The following two tabs change content below.

Pedro Feijoo

Pedro Feijoo (Vigo, 1975) é escritor. Exerceu profesionalmente como músico, cunha intensa traxectoria como produtor, compositor e membro dalgúns dos máis salientables proxectos musicais galegos. Deuse a coñecer como ensaísta co seu libro “Cousas do «Galicia», por Castelao” (1997), ao que seguiu a crónica “Viva o Fu Remol!” (Xerais, 2005). Como narrador publicou as seguintes novelas, todas elas traducidas ao castelán: “Os fillos do mar” (Xerais, 2012), Premio Arcebispo Juan de San Clemente 2013; “A memoria da choiva” (Xerais, 2013), Premio Arcebispo Juan de San Clemente 2015; “Morena, perigosa e románica” (Xerais, 2015), e “Os fillos do lume” (Xerais, 2017). Ademais, está a piques de publicar o libro “Camiñar o Vigo vello” (Xerais, 2018).