Aínda que pareza mentira, a carencia é un territorio ocupado. Non ten nada que ver coa placidez do baleiro onde un vai colocando desexos, actividades, encontros e obxectos de variada textura e matizados cores. A carencia é a ferida que sangra a pesar de estar cicatrizada, un toque de queda en metade da noite temblorosa.