El Corte Inglés de Vigo acolle a exposición “Entroido Galego. Traxe: historia e tradición”, do 29 de xaneiro ao 6 de febreiro na planta 4ª do Centro.

O Entroido galego é unha das tradicións máis singulares e arraigadas en Galicia que achega riqueza cultural e patrimonial á nosa comunidade. Moitos dos Entroidos xa contan co recoñecemento de Festas de Interese Turístico como é o caso dos Entroidos de Xinzo de Limia, Verín, Cobres, Laza, Vilariño de Conso ou Foz entre outros. Así como en Marín o Enterro da Sardiña. Os traxes son sen dúbida un dos elementos diferenciadores do Entroido galego, e O Corte Inglés de Vigo quere render homenaxe e poñer en valor a riqueza cultural destas vestimentas, coa exposición dalgúns dos máis representativos. Os elementos expostos proceden de cesións realizadas pola Asociación Etnográfica A Merdeira, a Asociación Fulións Rurais de Viana do Bolo, a Asociación Xuntos polo Fulión, o Entroido de Cobres, a Asociación Cultural Enlazados, Fulión de Buxán, Tamara Costas (Asociación Cultural Tarambainas), e o Concello da Estrada. A mostra componse de traxes ancestrais que forman parte da tradición cultural do Entroido galego, esencial para comprender a identidade de Galicia e desta festa.

Merdeiros de Vigo: da eterna hostilidade entre agricultor e mariñeiros nace a figura do Merdeiro. Os agricultores acudían á cidade de Vigo para baleirar os pozos negros e recoller os restos do peixe –ou escaviche-, xa que buscaban abonos naturais para os seus campos. Cando chegaba o Entroido, os mariñeiros do Berbés demostraban esta rabia con máis forza, representando con retranca a quen era o branco das súas críticas.

Xenerais da Ulla: o primeiro documento sobre o Entroido dos Xenerais da Ulla corresponde aos anos 70 do século XIX. A orixe está nos enfrontamentos armados da comarca ao longo do século XIX. Este Entroido é privativo da comarca natural dá Ulla, en concreto dos concellos de Boqueixón, A Estrada, Santiago de Compostela, Teo, Touro, Vedra e Vila de Cruces. Tamén se celebra na parroquia padronesa de Carcacía. A súa vestimenta evoca os uniformes militares decimonónicos.

Boteiros de Viana do Bolo: é a figura máis emblemática do Entroido de Viana do Bolo. Aínda que as súas orixes probablemente remóntense a moitos séculos atrás, a configuración actual deste personaxe queda fixada na década dos anos 80 do século XX, cando en Viana do Bolo, a capital do municipio, prodúcese unha confluencia das distintas tradicións de Entroido que existían nas aldeas veciñas: as comparsas e os fuliones.

Boteiro de Vilariño de Conso: o Boteiro é o dirixente do Fulión. O Fulión é un grupo de persoas tocando bombos e guadañas ao mesmo compás. A fuliada é unha obra de teatro sátira e pícara dos temas de actualidade: política, relixión ou crítica social do acontecido durante o ano na vila.

Peliqueiros de Laza: Laza é cronoloxicamente o Entroido máis ancestral, segundo o antropólogo Manuel Mandianes. Laza posúe unha das celebracións máis auténticas e orixinais da península e probablemente una das máis antigas do mundo.

Madamas e Galáns de Cobres: estas figuras remóntanse a principios do S.XVIII sendo un dos Entroidos máis famosos e tradicionais da zona do Morrazo en Pontevedra. Crese que na época na que naceu o Entroido de Cobres, as mulleres solteiras das familias máis apoderadas da zona vestíanse cos seus mellores traxes de gala para a celebración desta famosa festa. Mentres que os Galáns, debido á súa situación económica ansiaban a procura de parella entre as Madamas.

Mázcaras de Buxán: o fulión de Buxán celébrase desde antes do ano 1900. A explicación á súa celebración atópase na herdanza da tradición pagá que pasou ao cristianismo e que conmemoraba o fin do inverno e a benvida á primavera, que era considerada como o fin da fame.

Brancos de Tourea: Tourea é a única parroquia de Muros que non ten mar, e ao estar máis afastada da costa, favoreceu a conservación desta tradición. O obxectivo deste Entroido era ridiculizar aos máis ricos de Muros. Os chapeus son de flores de papel feitos a man. A roupa branca adornábase de lazos e cintas de cores. Levaban a cara tapada con máscaras brancas, para evitar ser recoñecidos.