Exposición 'Augamares' de SARA MIRANDA

Ata o 29 de marzo

Sara Miranda (Vigo, 1979) non lembra desde cando fai fotos, pero si que na súa casa había unha cámara réflex que pouco se usaba e que foi cunha réflex dixital, comprada aos 25 anos co seu case primeiro soldo, cando realmente desenvolveuse como fotógrafa.

“A pesar de que o universo me envía entropía constantemente”, chancea Sara, que se considera unha persoa estruturada que non deixa moito ao azar, non actúa da mesma maneira cando fai fotografía. Neste ámbito nunca se expuxo que fai nin como, simplemente vai con alguén, a cámara e unha chea de obxectos e “a ver que sae”. E o que sae son unhas imaxes que, do mesmo xeito que a súa forma de facelas, non necesitan de grandes explicacións.

Augamares (Medusas) é a súa primeira mostra individual, na que diferentes mulleres e a auga son protagonistas. Elas, a quen a fotógrafa coñece por redes ou grazas ao boca a boca, xogan con espellos, con algas, cunha lámpada, case sempre en contornas naturais. O espido, neste caso, non busca o seu sexualización, senón mostrarnos a todas iguais. Os seus corpos xorden a través do fume, dun plástico, mergúllanse na auga ou se ocultan cunha colcha, todos eles elementos que interesan a Sara Miranda pola súa capacidade de expandirse e adaptarse ao espazo, e que dan ás mulleres ese aura de bruxas, de magas ou meigas, de mulleres libres.

As medusas (augamares en galego) son un dos organismos vivos máis primitivos do noso planeta e desprázanse usando a auga como propulsora, arrastradas polas correntes e o vento: vontade e azar.