Entre o 24 de xuño e o 20 de setembro, Sirvent. STV Espacio de Arte acolle Claros del bosque, unha exposición de Darío Basso.

“O claro do bosque é un centro no que non sempre é posible entrar. É outro reino que unha alma habita e garda. Algún paxaro avisa e chama a ir ata onde vaia marcando a súa voz. E obedécese; logo non se atopa nada, nada que non sexa un lugar intacto que parece abrirse nese só instante e que nunca máis se dará así. Non hai que buscalo. Non hai que buscar. É a lección inmediata dos claros do bosque: non hai que ir buscalos, nin tampouco a buscar nada deles. E queda a nada e o baleiro que o claro do bosque dá como resposta ao que se busca. Mais se nada se busca, a ofrenda será imprevisible, ilimitada. Xa non parece que a nada e o baleiro -ou a nada ou o baleiro- haxan de estar presentes ou latentes de continuo na vida humana. E para non ser devorado pola nada ou o baleiro haxa que facelos nun mesmo, haxa polo menos que deterse, quedar en suspenso, no negativo da éxtase. E aparece logo no claro do bosque, no escondido e no alcanzable, pois que xa o temor da éxtase igualounos, o tremor do espello, e nel, o anuncio e o final da plenitude que non chegou a darse: a visión adecuada ao mirar esperto e durmido á vez, a palabra presentida. Móstrase agora o claro como espello que treme, claridade aleteante que apenas deixa debuxarse algo que á vez se desdebuxa. E todo alude, todo é alusión e todo é oblicuo, a luz mesma que se manifesta como reflexo dáse oblicuamente, mais non lisa como espada. Lixeiramente se curva a luz arrastrando consigo ao tempo. E non se esquecerá nunca que a curvatura de luz e tempo non é castigo, ou que non o é soamente, senón testemuño e presenza fragmentada da redondez do universo e da vida, e que o tremor é irisación da luz que non deixa de descender e curvarse en todo recuncho escuro, que se insinúa así, xa que directamente non pode sen violencia irresistible permitirse entrar no noso último recuncho de defensa. E as cores mesmos nacen para facernos a luz alcanzable. E o iris resplandece, antes que arriba nos ceos, abaixo entre o escuro e a espesura, creando así un imprevisible claro propicio. Brillan as cores sosténdose ata o último instante dun desmaio no xogo do aire coa luz, e do ceo que apenas se move perceptiblemente. Un ceo descontinuo, el mesmo un claro tamén. E as cores sombrías aparecen como privilexiados lugares da luz que se recolle neles, penetrándose para logo mostrarse xunto co lume na rama dourada que se tende á divindade que fuxiu ou que non chegou aínda.” Claros del bosque (María Zambrano, 1977)

HORARIO DE VISITA

• De luns a venres: 10:00 – 13:30 h e 16:30 – 20:00 h